Głowa, z cyklu Inkarnacje, 1989 r.

"Badając człowieka, badam właściwie siebie (...) Moje formy są jak kolejne skóry, które z siebie zdejmuję, znacząc etapy mojej drogi. Za każdym razem należą do mnie tak bardzo, i ja należę do nich, że nie możemy bez siebie istnieć. Czuwam nad ich egzystencją. Miękkie, zawierają w sobie nieskończoną ilość kształtów możliwych, z których tylko jeden jest przeze mnie wybrany jako właściwa forma znacząca. W salach wystawowych stwarzam im przestrzenie, w których promieniują energię przeze mnie im nadaną. Istnieją razem ze mną, zależne ode mnie, ja - zależna od nich (...) Beze mnie, jak porzucone części ciała oddzielone od korpusu, nie mają sensu"
Magdalena Abakanowicz, Współżycie, [w:] Abakany i alteracje Magdaleny Abakanowicz, katalog wystawy, Biuro Wystaw Artystycznych i Muzeum "Stilon", Gorzów 1987, s. nlb. 2

Artystka studiowała w latach 1950-54 w warszawskiej ASP. Uprawia rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze - Abakany. Rzeźby artystki wykonywane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.