Figura siedząca, 1974 r.

"(...) - A kiedy widziała pani tłum po raz pierwszy?
- Późno. Urodziłam się na wsi. Spędziłam dzieciństwo w samotności. Bez rówieśników. Pierwsze spotkanie z tłumem było chyba w Warszawie, przed Powstaniem. Ono już było wówczas nacechowane strachem.

- Może to pani opowiedzieć?
- Opisałam to już, teraz musiałabym improwizować, a nie chcę. Zapisując, wymazałam to doświadczenie ze zbiorów, które w sobie noszę.

- Tworząc rzeźby, też pani wymazuje?
- Trudno powiedzieć, czy to wymazywanie. W pewnym momencie życia potrzebowałam obcowania z wielkim wymiarem. Jako dziecko uwielbiałam wleźć na drzewo i patrzeć w przestrzeń. To pragnienie wracało w ciasnej kawalerce, w której mieszkaliśmy z mężem. Wtedy zaczęłam malować olbrzymie płótna, bo mogłam się wokół nich przechadzać. Potem płaskość zaczęła mnie gnębić i pojawiła się tęsknota za trzecim wymiarem. Zaczęłam tkać. Potem zszywać to, co utkałam. Aż doszło do wielkich, miękkich rzeźb. Absurdalnych wobec tego, czym wówczas zajmowała się sztuka. To były antyrzeźby. Ale miały wnętrze i mogłam wejść do środka. Tak samo, jak będąc dzieckiem, wchodziłam do spróchniałego pnia i w nim zamierałam".
(Głód tłumu. Rozmowa Jakuba Janiszewskiego z Magdaleną Abakanowicz, źródło: www.wysokieobcasy.pl)

Studiowała w latach 1950-54 w warszawskiej ASP. Uprawia rzeżbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej miedzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o relifowej fakturze - "Abakany". Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii,religii. W 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.