Deux brunnes colines, 1973 r.

WYSTAWIANY:
- Magdalena Abakanowicz. Jagoda Buic. Textilreliefs, Galerie Alice Pauli, Lozanna, 14.06-31.07.1973
- Abakanowicz. Structures organiques et formes humaines, Galerie Alice Pauli, Lozanna, 5.09-20.10.1975


"Niektórzy krytycy mówią o wpływach współczesnej sztuki na gobeliny Abakanowicz. Być może mają pewną rację. Ale gdy porzucimy myśl o gobelinie, przestaje funkcjonować pojęcie wpływów. W to miejsce pojawia się ogólne pojęcie problemów sztuki współczesnej i pojęcie uczestnictwa prac Abakanowicz w aktualnym polu gry artystycznej. (...) Mają swój udział w bardziej radykalnej zmianie sytuacji, polegającej na tym, że w dzisiejszej twórczości plastycznej definicja gobelinu nie może się dłużej utrzymać, tak jak od dawna przestała być aktualna encyklopedyczna definicja malarstwa".

– WIESŁAW BOROWSKI

Magdalena Abakanowicz była laureatką najważniejszych nagród na czołowych wystawach świata poświęconych tkaninie artystycznej. Zdobyła pierwsze miejsce na biennale w Sao Paulo, brała udział w ekspozycjach w Szwajcarii i Francji. Wśród publiczności oraz teoretyków zarówno budziła zachwyt, jak i wywoływała falę krytyki. Warsztat tkacki pozostawał dla niej miejscem, w którym podporządkowywała materię swoim wyobrażeniom, niemal od początku nieprzystającym do tego, co reprezentowała sztuka tkacka w owym czasie. Autorka o swoich tkaninach nie myślała w kategoriach dekoracyjności i użyteczności, mimo że w polu jej zainteresowań pozostawało tworzenie ludzkiego otoczenia i badanie napięć między formami oraz odczuć publiczności wobec powstałych obiektów. Skupiała się na wartościach haptycznych, takich jak faktura materii, bieg każdej nici, jej barwa i struktura. Artystka zdawała sobie sprawę, że jej dzieła mogą wywoływać silne emocje, drażnić swą nieprzystawalnością do trendów i obcością, ale poprzez tkaninę starała się unaocznić swój indywidualny i niepowtarzalny sposób widzenia struktur. Nigdy nie odczuwała potrzeby czynienia ich nośnikami filozofii czy złożonych teorii. Mawiała, że w sztuce najbardziej ceni sobie wolność i możliwość działania bez skrępowania przepisami i regułami, które uważała za wrogów wyobraźni.

Prace tkackie Abakanowicz już w drugiej połowie lat 60. zaczęły cechować się nieregularnością, coraz liczniejszymi wypukłościami oraz bardziej bogatą i złożoną fakturą. Zbliżyły się do reliefu, rzeźby lub ekspresyjnego malarstwa. Autorka zdawała sobie sprawę z tych skojarzeń i dawała wyraz swemu przeświadczeniu o autonomiczności sztuki tkaniny: podkreślała, że nie naśladuje technik innych mediów, lecz posługuje się językiem przynależnym tylko jej. Po sukcesie wystawy w Centralnym Biurze Wystawowym w 1965 zaczęto używać pojęcia "abakan", początkowo w żartobliwym odniesieniu do realizacji tak niespotykanych i charakterystycznych, że mogły wyjść jedynie spod sprawnych palców tej innowatorki. Po kolejnej wystawie w Zachęcie w 1971, w której zaprezentowano prace eksponowane na V biennale w Lozannie, zorganizowano konkurs na nazwę tych kompozycji przestrzennych. Miano "abakan" wygrało, a jednocześnie upowszechniło się w użyciu potocznym i rozsławiło realizacje artystki na całym świecie. Owe wypukle, skomplikowane struktury utorowały drogę nowemu rodzajowi ekspresji nazywanemu rzeźbą miękką.

Realizacje takie jak prezentowane na aukcji "Deux Brunnes Collines" czy późniejsza "Fraction" w pełni odzwierciedlają koncepcję Abakanowicz, która zwykła porównywać tkaninę do biologicznej tkanki żywego organizmu oraz wypowiadała się o ludzkiej skórze jako materiale okrywającym organy, zabezpieczającym nas przed zewnętrznymi czynnikami. Artystka dostrzegała związek między twórczością a przyrodą, co przejawiało się w stosowaniu naturalnych materiałów oraz form tkanych reliefów, zbliżających się do ludzkich czy zwierzęcych narządów i tkanek oraz elementów flory.

Abakanowicz podkreślała, że jej tkaniny są zarazem zapisem jej myśli i wyrazem poglądów na twórczość artystyczną.
W 1978 na wystąpieniu w trakcie kongresu dotyczącego tkaniny, zorganizowanego w Berkeley, powiedziała "Widzę nitkę jako podstawowy element budowy świata organicznego naszej planety, jako największą tajemnicę naszego otoczenia. To nitka buduje wszystkie żywe organizmy, rośliny, tkankę liści i nas samych, nasze nerwy, nasz kod genetyczny, nasze przewody żylne, nasze mięśnie. Jesteśmy strukturami włóknistymi. (...) Biorąc nić do ręki, dotykamy tajemnicy. (...) Czym może stać się nitka prowadzona ręką artysty, jego intuicją? Zeszywamy ją, kształtujemy z niej formy". Prace artystki często nasuwały krytykom skojarzenia z magicznymi rytuałami, pierwotnymi wierzeniami i szamańskimi obrzędami. Sama rzeźbiarka zaś wyrażała pragnienie, aby dzieła mówiły same za siebie. Nie wyręczała ich poprzez werbalizowanie skrywanych przez nie tajemnic, pozwalała im pozostawać przede wszystkim obiektami kontemplacji.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.