Projekt scenografii do opery Szkoła Żon wg Moliera, 1966 r.

"5 listopada 1966 r. - była Szkoła żon współczesnego kompozytora szwajcarskiego, Rolfa Liebermanna (była to polska prapremiera dzieła). Wystawienie tej opery wzbudziło dość kontrowersyjne opinie. Nie kwestionując oczywistej konieczności systematycznego wprowadzenia na scenę operową utworów współczesnych, można stwierdzić, że wystawienie tej, opartej na Molierowskiej komedii Szkoła żon, opery budzi pewne, wątpliwości. Z całą pewnością można stwierdzić, że istnieją liczne dzieła operowe o charakterze współczesnym (zarówno pod względem muzycznym, jak i dramaturgicznym), znacznie przewyższające wartością utwór Rolfa Liebermanna. Ich realizacja na scenie poznańskiej nie nastręczałaby żadnych trudności. Wystarczy tu wspomnieć choćby opery Beniamina Brittena (Peter Grimes, Albert Herring) , Leośa Janaćka (Jen ufa), Sergiusza Prokofiewa (Miłość do trzech pomarańczy, Ognisty anioł), Manuela de Falli (La Vidai breve), Beli Bartoka (Zamek Sinobrodego) czy też Ryszarda Straussa (Elektra, Salome). Co prawda, przy tak obszernym repertuarze, który w ostatnich latach Opera Poznańska przedstawia swojej publiczności, wystawienie od czasu do czasu utworu o nie najwyższym poziomie może być usprawiedliwione. Teatr ma przecież pełne prawo do eksperymentowania i poszukiwań - a tym samym też i do błędów i pomyłek. Rolf Liebermann jest z pewnością wytrawnym i utalentowanym kompozytorem - świadczą o tym wykonywane często, i z powodzeniem, jego utwory, jak: Koncert na zespól jazzowy i orkiestrę symfoniczną, Festival Geigy Concerto oraz świetna kompozycja orkiestralna Furioso. Najlepiej jednak rozwija narracj ę muzyczną w stosunkowo krótkich utworach tego typu. W wymagającej szerokiego oddechu i specyficznego traktowania muzyki twórczości operowej inwencja szwajcarskiego kompozytora po prostu dość szybko wyczerpuje się w nieco bezkształtnej, monotonnej melodyce - formowanej na swobodnie traktowanej skali dwunastotonowej. Są i w tej operze piękne fragmenty, jak np. przejmujący dramatyczną ekspresją monolog Arnolfa na początku III aktu. W sumie jednak, wrażenia wyniesione z wysłuchania Szkoły żon nie należą do najprzedniejszych. Opera Rolfa Liebermanna nie osiągnęła, mimo najlepszych chęci realizatorów, sukcesu frekwencyjnego. Trzeba zauważyć, że oparte na genialnym arcydziele Molierowskim libretto Szkoły żon (napisane przez Henryka Strobla) posiada duże walory dramaturgiczne. Dobrym pomysłem jest wprowadzenie do akcji osoby autora Szkoły żon Poquelina (a więc samego Moliera). Podkreśla to umowność akcji, której realizm odnosi się do warstwy psychologicznej, a nie do trochę nieprawdopodobnej fabuły i wszelkich szczegółów zewnętrznych. Reżyser Jan Maciejowski starał się ożywić akcję, podkreślając Molierowski rodowód postaci scenicznych. Do koncepcji reżysera nawiązali scenografowie Lidia Minticz i Jerzy Skarżyński.
Robert Satanowski opracował starannie stronę muzyczną spektaklu."
Bogdan Ciszewski, "Kronika Miasta Poznania: kwartalnik poświęcony problematyce współczesnego Poznania 1968.04/06 R.36 Nr2

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.