Wnętrze Kościoła Panny Marii w Krakowie, 1926 r.

LITERATURA:
- Danuta Muszanka, Litografia Leona Wyczółkowskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Kraków 1958, poz. 45
- porównaj: Maria Tworowska, Leon Wyczółkowski, Auriga Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1962, poz. 107
Tekę artysta przygotowywał dla uczczenia 700-lecia kościoła Mariackiego w Krakowie. Rocznica przypadała na rok 1926. Większość odbitek próbnych ma w swych zbiorach Biblioteka Narodowa w Warszawie. Artysta tak wspominał pracę nad teką: “Teka Mariackiego kościoła dobra, ale plansze nierówne. Plansza, która daje wnętrze sangwiną, znać, że polichromowane. To było daleko bardziej skomplikowane; odbitki jednobarwne; potem pożarnowałem kamień; piórkiem okna, krzyż; dużo malowania pędzlem (łuki) z jednego kamienia. Kościół Mariacki w zimie z pamięci. Prezbiterium świetne. Z chórem silniejszy efekt. Chciałbym pójść dalej z tymi rzeczami, jeśli mi się uda. Wrażliwość jeszcze jest niestępiona, ale siły opadają”.
“Portretując” polskie miasta, Gdańsk, stary Kraków i Warszawę, artysta ukazywał zabytki architektury przywołujące z pamięci przeszłość narodu. Skarbnicą narodowych pamiątek i symbolem dawnej potęgi polskiej państwowości był Wawel; jego potężną sylwetę, widzianą raz od strony Stradomia, raz Zwierzyńca, to znów od ulicy Starowiślnej, Wyczółkowski potrafił przeobrazić w swych litografiach w zjawiskowe zamczysko. W obu tekach wawelskich (1911/12) artysta uwiecznił najcenniejsze dla pamięci narodowej fragmenty wawelskiej architektury - katedrę, Kurzą Stopkę, Kaplicę Zygmuntowską i najbardziej nośne symbolicznie królewskie nagrobki, Jadwigi, Jagiełły i Kazimierza Jagiellończyka. Wyczółkowski porzucił tu dotychczasową szkicowość ujęcia na rzecz stylu bardziej wysmakowanego i dekoracyjnego, przywrócił linii funkcję opisową, kreski smukłe, cienkie, napięte jak struny powiązał z miękkimi, krętymi, zwinniezmieniającymi swój bieg; swą ascetyczną, czarnobiałą skalę walorową dopełnił wąską, zharmonizowaną gamą barw. Patriotyczną wymowę miała też teka Kraków (1915); tutaj luministyczne efekty intensyfikują atmosferę zadumy nadupływającym czasem w wymiarze indywidualnej egzystencji i narodowego bytu.
W latach 1869-75 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego, Rafała Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-79 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u Jana Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-93 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od około 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.