Dziedziniec arkadowy zamku na Wawelu, 1915 r.

Dziedziniec arkadowy zamku fascynował Wyczółkowskiego - jego wizerunki powtarzał parokrotnie w pracach graficznych i rysunkowych. Powstała w pierwszej połowie XVI wieku kreacja architektoniczna dla XIX-wiecznego mieszkańca Krakowa była niedostępna. Już na początku XIX wieku królewska rezydencja została przebudowana przez władze austriackie na koszary. Dużą część zabudowy wzgórza rozebrano. Miano na względzie nie tylko kwestie funkcjonalne, lecz także patriotyczną wymowę miejsca. W latach 70. i 80., wraz z liberalizacją polityki zaborcy, zaproponowano plany odbudowy rezydencji w jej historycznej formie. Prace na zamku rozpoczęły się dopiero w 1905 roku, a ostatni żołnierze austriaccy opuścili go w 1911 roku. Rekonstrukcją kierował architekt Zygmunt Hendel. Roboty uwzględniały pełne odsłonięcie krużganków dziedzińca arkadowego, aby wyeksponować jak najwięcej oryginalnej kamieniarki. Prace toczyły się do wybuchu wojny, a od 1916 roku projektem renowacji zamku kierował architekt Adolf Szyszko-Bohusz. Akwarela "Dziedziniec arkadowy zamku na Wawelu" powstała w 1915 roku, a Wyczółkowski uchwycił stan dziedzińca w trakcie robót. W lapidarny, szkicowy sposób namalował materiały pozostające w przestrzeni zamku, jak również wóz na pierwszym planie. Za pomocą ciepłych tonów różu, żółcieni i brązu zbudował masywną bryłę zamku, sprawnie oddając jej tektonikę i przestrzenność.

W latach 1869-75 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego, Rafała Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-79 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u Jana Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-93 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od około 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.