"Stary dąb"

POCHODZENIE:
- kolekcja Włodzimierza Jana Kaweckiego (1905-1940)

WYSTAWIANY:
- Leon Wyczółkowski. Prace na papierze z kolekcji Włodzimierza Kaweckiego, Galeria Dyląg, Kraków, 2018

LITERATURA:
- Leon Wyczółkowski. Prace na papierze z kolekcji Włodzimierza Kaweckiego, katalog wystawy, Galeria Dyląg, Kraków 2018, s. 21 (il.)

Za jedną z wcześniejszych dat otwierających perspektywy polskiego modernizmu, "szczęśliwą godzinę" sztuki rodzimej uznać można rok 1883. Wówczas 31-letni Leon Wyczółkowski wyjechał po raz pierwszy na Ukrainę i Podole, co pozwoliło przeobrazić się jego "buduarowo-salonowej" twórczości ku formule quasi-impresjonistycznej. Zachwycony lokalnym krajobrazem uprawiał pejzaż impresyjny, "migawkowy", koncentrując się na zagadnieniach barwy i światła. Kolejne lata przyniosły liczne wizyty na Ukrainie - malarz przebywał tam wielokrotnie do 1897 roku, a powracał również w 1903 i 1911. Drugi obszar, który inspirował Wyczółkowskiego, stanowiły Tatry - tam wyprawiał się artysta od 1896 roku przez kolejne 30 lat. Interesował go tamtejszy poetycki pejzaż i kaprysy górskiej pogody, jak też legendy, które przechowywała kultura góralska.

Studia z natury stały się warunkiem sine qua non jego tworzenia - ekstremalny przykład stanowi wykonanie w pracowni gipsowych malowanych replik sarkofagów wawelskich, które z uporem studiował, pracując nad olejnymi obrazami z wnętrza katedry. Z początkiem XX stulecia Wyczółkowski zwrócił się, zakończywszy swój epizod symboliczno-historyczny, ku obserwacji natury witalnej i życiodajnej. Już w czasie pierwszych wypraw do Zakopanego i w Tatry autor czynił centralnym motywem swoich kompozycji górską sosnę - limbę. Motyw drzewa powracał w jego twórczości wielokrotnie w postaci grafik, akwarel, rysunków. Szkicował je w trakcie pobytów w Krakowie, podczas wyjazdów do Połągi na Litwie, Puszczy Białowieskiej czy Rogalina, od lat 20. XX wieku także w Borach Tucholskich.

W latach 1869-75 studiował w Klasie Rysunkowej w Warszawie m.in. u Wojciecha Gersona, Aleksandra Kamińskiego, Rafała Hadziewicza. Naukę kontynuował w Akademii w Monachium, a w latach 1877-79 uczęszczał do SSP w Krakowie, gdzie pobierał nauki u Jana Matejki. W latach 1895-1911 był profesorem ASP w Krakowie, a od 1934 prowadził katedrę grafiki w SSP w Warszawie. W 1889 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z impresjonizmem. Początkowo malował obrazy historyczno - rodzajowe, później realistyczne portrety i modne sceny salonowe. Podczas pobytu na Ukrainie w latach 1883-93 tworzył głównie sceny przedstawiające rybaków i chłopów, podejmując w nich problematykę światła i koloru. Po 1895 uległ na krótko wpływowi symbolizmu, po czym zwrócił się w kierunku swoistego koloryzmu. Posługiwał się głównie pastelem, akwarelą i tuszem. Malował nastrojowe pejzaże, głównie tatrzańskie, zabytki architektoniczne, martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Tworzył też zróżnicowane stylistycznie, wnikliwe portrety. Od około 1918 zajął się grafiką (techniki trawione, autolitografia). Jego twórczość jest zaliczana do najwybitniejszych zjawisk artystycznych w sztuce polskiej przełomu XIX/XX w.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.