Dyptyk, 1989 r.

Wczesne prace artysty znamionowała oszczędność kolorystyczna. Z czasem ich zbyt wyraźny rygoryzm został złagodzony. Malarz ograniczył także biel, która początkowo niekiedy gasiła u niego pozostałe barwy. Wrócił do jaskrawego koloru - z nieomal nieskazitelną, po dziecinnemu pierwotną radością. I jest to tyleż próba odnalezienia "własnej" tradycji, co odkrycie nowej witalności. W tym jednym jego sztuka wydaje się "zaprogramowana" - w dążeniu do maksymalizacji barwy, tak od strony jej natężenia, jak świetlistości. Jednocześnie, przez swoją otwartą strukturę (zasadniczo malarz unika dominant w obrazie, traktując go jako fragment, kadr większej całości), niektóre jego "ornamentalne" kompozycje mają walor prefiguracji niewidzialnego. Pomimo identyfikacji z miejscem, Tarasewicz systematycznie, dążąc do realizacji swojej wizji malarstwa jako sztuki oka, starannie zaciera ślady, które mogłyby wskazywać na genezę twórczości. Stopniowo zasugerowana przez naturę struktura obrazu stała się obszarem urzekającej, zmysłowej gry czystych, intensywnych kolorów, nakładanych na płaszczyznę równoległymi pasami lub drobnymi plamkami. Połyskliwość, migotliwość i żywiołowa ekspresja barw (niekiedy bardzo silnie kontrastowanych: czerwień połączona z zielenią, zieleń z żółcieniem, żółcień z fioletem) przywodzi na myśl tradycję francuskich postimpresjonistów.