Bez tytułu, 2004 r.

„(...) wystarczy tylko myśleć, myśleć językiem malarskim, a malarstwo samo nabierze realnego kształtu. Będzie obecne wszędzie tam, gdzie wyniknie naturalna potrzeba jego uaktywnienia. W jakiej formie? Tego nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Każdy czas stwarza swoją formę i nigdy jej nie wyprzedza”.
Leon Tarasewicz

Leon Tarasewicz jest jednym z ważniejszych polskich artystów, zaś międzynarodową popularność zdobył jako twórca wielkoformatowych realizacji malarskich oraz instalacji przestrzennych. Jego działalność artystyczna już od ponad trzech dekad zasadza się na przekraczaniu ograniczeń malarstwa, którego podłożem jest już nie tylko zagruntowane płótno, ale posadzki, podłogi i ściany publicznych przestrzeni. Artysta kształcił się pod okiem Tadeusza Dominika, którego fascynacja zarówno kolorem, jak i otaczającą naturą, stała się pasją również i jego wychowanka. Tarasewicz przyznał „Nie wyobrażam sobie malarstwa bez koloru, bez niego nie można go zrozumieć, (...) dla mnie malowanie samo w sobie jest tak bogate, doznaje tylu porażek, że nie czuję potrzeby sięgania do czegoś nowego” (Spróbuj powstrzymać się od przekładania wszystkiego na rzeczywistość... Z Leonem Tarasewiczem rozmawia Marek Wasilewski, „Czas Kultury” 1996, nr 2, s. 59-63). Jego pierwsze prace, jeszcze tworzone przy użyciu monochromatycznej palety barw, opierały się na multiplikowaniu prostych kształtów, tworzących wrażenie nieskończoności, i przez to oddawały bezmiar bogactwa, które odnaleźć można w przyrodzie. Także sama praca magisterska młodego artysty zrealizowana w 1984 roku wskazuje na jego wieloletnie zainteresowanie pejzażem, który w mniej lub bardziej zawoalowany sposób przejawia się na każdym z dzieł. Artysta podkreślał, że specyfika jego sztuki jest głęboko zakorzeniona w jego miejscu zamieszkania – miejscowości Waliły, z drugiej strony w tradycji prawosławia, w której był wychowywany, oraz zaobserwowanych w dzieciństwie, jaskrawych cerkiewnych dekoracjach.
Charakterystyczny dlań motyw powielonych, poziomych pasów pojawił się już w malarstwie Tarasewicza na początku lat 90. Operowanie czystymi kolorami oraz prostymi formami stanowi rozwinięcie bardziej dosłownych, wcześniejszych pejzaży, krajobrazów rozciągających się pól, jednocześnie otwierających zupełnie nowe, niekończące się możliwości eksperymentowania zarówno z malarską powierzchnią, jak i emocjonalnym oddziaływaniem sztuki w jej najprostszej postaci. Od najwcześniejszych lat studiów realizacje artysty odbiegały od poetyk twórczości lat 80. Oszczędność ich formy, prostota kompozycji i czystość koloru wskazują zarówno na kontynuację tradycji koloryzmu, szczególnie żywego na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, ale także awangardowych nurtów, takich jak konstruktywizm. Dojrzała postawa artysty świadczy o pewnym szacunku i świadomości, że nigdy nie tworzy się w oderwaniu od osiągnięć wcześniejszych pokoleń twórców. W tym kontekście zastosowana przez artystę paleta barwna, ale także prostota form, które z jednej strony opiewają piękno przyrody, z drugiej zachęcają do kontemplacji abstrakcyjnych form, nabierają mistycznego wymiaru. W prezentowanej pracy Tarasewicz na malarskie podłoże wybiera drewniane podłoże, której nie pokrywa podmalówką czy gessem, nakłada pasy czystego koloru wprost na chropowatą powierzchnię. Zarówno paleta barwna, jak i surowość wykorzystanego podłoża odsyłają do sztuki rękodzielniczej, do majstrów i twórców ludowych, żyjących blisko natury. W powszechnej świadomości ich prostsze w wyrazie prace, jednocześnie odkrywają prawdy, których nie pojmie mieszkaniec miasta. Michał Haake zwrócił uwagę, że na płótnach Tarasewicza dostrzec można „zawieszenie między wielkomiejską cywilizacją a światem archetypicznych wartości natury” (Michał Haake, Malarstwo natury a natura malarstwa. O tradycji artystycznej malarstwa Leona Tarasewicza, „Artium Quaestiones”, 2000, nr X, s. 175).
Artysta sam nie lubi opowiadać i pisać o obrazach, unika wszelkiej aluzyjności i skojarzeń odrzucając nadanie tytułów. Według niego obraz powinien bronić się swoją formą, oddziaływać poprzez możliwości, jakie oferuje medium malarstwa. Odwołania do kultury, większych narracji są zbędnym naddatkiem, rozpraszającym widza od sedna. Sam proces widzenia jest czynnością nadrzędną, nie zaś operowanie słowem i językiem, bowiem sztuka powinna bronić się bez ich pomocy i rządzić się własnymi, autonomicznymi prawami.

Mieszka i tworzy w rodzinnej wsi Waliły na białostocczyźnie. Studiował w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. T. Dominika. Zadebiutował w warszawskiej galerii Foksal w 1984 r. Współpraca z galerią Foksal umożliwiła artyście zaprezentowanie swoich prac europejskiemu odbiorcy. Począwszy od wystawy indywidualnej w Galleria del Cavallino w Wenecji trwa zainteresowanie twórczością artysty marszandów i kolekcjonerów z Europy i USA. Już w 1988 r. prace Tarasewicza prezentowane były na w ramach weneckiego Biennale na wystawie Aperto`88. Laureat wielu nagród, między innymi "Jana Cybisa", "Nagrody Nowosielskich". Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Często korzysta z możliwości wyjścia poza ramy blejtramu. Maluje przestrzeń ścian, kolumn, podłóg. Jak sam mówi " ...malarstwo od swego zarania w neolicie powstawało na ścianach, posadzkach czy sufitach."

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.