Bez tytułu, 1997 r.

POCHODZENIE:
- Galerie Nordenhake, Sztokholm
- kolekcja prywatna, Szwecja
- Auktionsverket, 2017
- kolekcja prywatna, Polska


"Nie ma na moich obrazach rzeczy, które nie miałyby odniesienia do rzeczywistości. Często osoby działające w opozycji do zastanych idei powracają do klasyki. Artyści, którzy tworzą - wydawałoby się - abstrakcyjne obrazy, wcale nie wywodzą ich z idei abstrakcji".
Leon Tarasewicz, 2011

Leon Tarasewicz na początku swojej kariery zdecydował się odrzucić wszelką figuratywność i odwołania do tradycji. Ponieważ nie nadaje tytułów swoim pracom, zostawia odbiorcom pełną dowolność interpretacji obrazów oraz realizacji przestrzennych, na które składają się charakterystyczne, odręcznie kreślone pasy pulsujących kolorów oraz rytmiczne, geometryzujące formy. Artysta urodził się w małej miejscowości na Podlasiu, gdzie uczęszczał do cerkwi, mówił po białorusku i brał aktywny udział w życiu lokalnej społeczności. W wywiadach wielokrotnie podkreślał swoje przywiązanie do kultury zarówno polskiej, jak i białoruskiej. Mała ojczyzna twórcy słynie z barwnej sztuki ludowej, geometrycznych wycinanek i wzorów wydrapywanych na wielkanocnych pisankach. Od dzieciństwa fascynował go także pejzaż rodzinnych stron i tamtejsze zwierzęta: malarz założył gołębnik, opiekował się znalezionymi jeżami, a nawet perkozami.
Pomimo przywiązania do małej ojczyzny Tarasewicz stara się w swych pracach zacierać wszelkie tropy, które umożliwiłyby jednoznaczną identyfikację genezy wykorzystanych motywów. Jego ornamentalne kompozycje, przywodzące na myśl stada ptaków, gęstwiny drzew czy przeorane zagony, stanowią przejaw zachwytu nad witalnością i cyklicznością przyrody. Pozbawione są wszelkiej narracji oraz dominant, stanowią wycinek pewnej rzeczywistości, konstytuowanej głównie poprzez barwę i najczęściej zunifikowanej do jednego modułu. Artysta wielokrotnie podkreślał, jak wiele uwagi poświęca przede wszystkim poszukiwaniom zestawień barw o niepowtarzalnej świetlistości i intensywności, które można odnaleźć w przyrodzie. Tarasewicz obronił doktorat w pracowni Tadeusza Dominika, którego malarstwo również pozostawało w kręgu fascynacji kolorem i naturą. Debiutował w 1984, gdy w Galerii Foksal zaprezentował swoją pracę dyplomową, na którą składały się rytmiczne kompozycje ze stożkowatych form. Roman Owidzki w recenzji dzieła podkreślał, że w jego kontekście "przychodzi mi tu na myśl marzenie wielkich twórców naszego wieku o formie absolutnej. Takiej, która mogłaby służyć tworzeniu wszelkich kompozycji i wyrażeniu nieograniczonych ilości treści, nie odwołując się do jednoznacznie rozpoznawalnych wizji rzeczy znanych" (Roman Owidzki, Fragment recenzji pracy doktorskiej, Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, sierpień 1998, [w:] Tarasewicz, [red.] Jola Gola, s. 27). Już 1985 w galerii Biała artysta pokazał płótno o powierzchni 28 m², które szczelnie wypełniło całą ścianę i optycznie rozsadzało przestrzeń wystawienniczą, a tym samym zapowiadało późniejsze realizacje autora, ogarniające nie tylko obrazy, lecz także ściany, podłogi, sufity, kolumny. Jeszcze w trakcie studiów, na jednym z obozów Bractwa Młodzieży Prawosławnej, do którego należał, Tarasewicz poznał Jerzego Nowosielskiego, który stał się ważną osobą w życiu artysty. Łączył ich poważny stosunek wobec sztuki. Za jej pośrednictwem poszukiwali archetypów, prefiguracji absolutu, tego, co niewidzialne, co człowiek postrzega w sposób intuicyjny. Zdawać by się mogło, że wątki rozwijane przez twórcę od lat 80. wyeksploatowano już dawno temu i nawet nie przystają do politycznego zaangażowania tamtej dekady, do narodzin ruchu społecznego "Solidarność" i burzliwego okresu stanu wojennego. Sam malarz podkreślał: "myślę, że sztuka zawsze odzwierciedla miejsce. I czas. To jest nieodłącznie związane z tworzeniem, chociaż sam artysta nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę. Nie jest świadomy tego związku" (Leon Tarasewicz w rozmowie z Elżbietą Dzikowską, [w:] Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, [red.] Elżbieta Dzikowska, Warszawa 2011, s. 232).
Twórczość Tarasewicza wypływa z jego tożsamości, wychowania w wielokulturowym środowisku, z doświadczeń z dzieciństwa oraz osobistych pasji. To wszystko pozostaje tematem jego dzieł, które zachęcają do konfrontacji różnych pespektyw historycznych i kulturowych.
Mieszka i tworzy w rodzinnej wsi Waliły na białostocczyźnie. Studiował w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. T. Dominika. Zadebiutował w warszawskiej galerii Foksal w 1984 r. Współpraca z galerią Foksal umożliwiła artyście zaprezentowanie swoich prac europejskiemu odbiorcy. Począwszy od wystawy indywidualnej w Galleria del Cavallino w Wenecji trwa zainteresowanie twórczością artysty marszandów i kolekcjonerów z Europy i USA. Już w 1988 r. prace Tarasewicza prezentowane były na w ramach weneckiego Biennale na wystawie Aperto`88. Laureat wielu nagród, między innymi "Jana Cybisa", "Nagrody Nowosielskich". Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Często korzysta z możliwości wyjścia poza ramy blejtramu. Maluje przestrzeń ścian, kolumn, podłóg. Jak sam mówi " ...malarstwo od swego zarania w neolicie powstawało na ścianach, posadzkach czy sufitach."

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.