Spalone miasto V, 1970 r.

Konstanty Mackiewicz był malarzem i scenografem teatralnym. Studia artystyczne rozpoczął w 1913 roku w Odessie, następnie w latach 1914 - 19 kształcił się w Penzie, a później w pracowni Wassilego Kandinsky’ego w moskiewskiej Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Od roku 1922 mieszkał we Lwowie, gdzie pracował jako scenograf. W roku 1926 przeniósł się na stałe do Łodzi i pracował w Teatrze Miejskim. Był członkiem ugrupowań artystycznych "Rytm" i "Start", wiele wystawiał, m.in. w warszawskiej Zachęcie i w Salonach IPS-u, a za granicą w Brukseli (1933), w Paryżu (1937, gdzie otrzymał dwa złote medale) i w Nowym Jorku (1939). Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Łodzi, brał udział w licznych wystawach. W swojej bogatej i bardzo różnorodnej twórczości nawiązywał do założeń kubizmu, futuryzmu i koloryzmu. Malował zarówno kompozycje abstrakcyjne, jak i realistyczne tematy akademickie. Po wojnie stworzył m.in. cykle obrazów Tu byli ludzie, Katedry i Miasto, odwołujące się do zniszczeń wojennych. Obecnie znany jest przede wszystkim z perfekcyjnych pejzaży i martwych natur, sielskich polskich widoków malowanych w konwencji koloryzmu. Prezentowana praca stanowi dramatyczny zapis wspomnień wojennych i zgliszczy, jakie zostały po mieście zrównanym z ziemią podczas II wojny światowej. Powojenne obrazy Mackiewicza stanowią niezwykły przykład na przepracowywanie traumy wojennej przez rodzimych twórców.

Studiował w Odessie oraz w Moskwie w Wyższej Artystycznej Naukowo-Technicznej Pracowni pod kierunkiem Wassilego Kandinsky'ego. Od 1922 mieszkał w Polsce. Był członkiem Stowarzyszenia Artystów Plastyków Rytm i ugrupowania Start. Wielokrotnie wystawiał w kraju i brał udział w prezentacji polskiej sztuki za granicą. Obecnie znany jest przede wszystkim z perfekcyjnych pejzaży i martwych natur, sielskich polskich widoków malowanych w konwencji koloryzmu.