TROJE BAWIĄCYCH SIĘ DZIECI, 1926

Lit: Konstanty Laszczka. W 150-lecie urodzin, Zbiory Społecznego Muzeum Konstantego Laszczki w Dobrem, pod red. Przemysława Piątkowskiego, Dobre 2015, s. 69 (il.)

Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarz Młodej polski. Od 1885 r. kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1891 - 96 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie studiował u A. Merciéra, Al. Falguiere'a oraz J. Gérôme'a. Po powrocie z Paryża do 1899 r. mieszkał w Warszawie, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie objął katedrę rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, którą prowadził do 1935 r.. W latach 1900 - 10 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach. Był jednym z założycieli TAP "Sztuka". W swej twórczości nawiązywał do Auguste Rodina, co szczególnie zaznaczyło się w rzeźbionych na początku XX wieku aktach kobiecych utrzymanych w stylistyce secesji. Zajmował się również rzeźbą monumentalną oraz portretową. Wielką pasją artysty była ceramika, której z biegiem lat poświęcał się coraz bardziej i osiągał znakomite rezultaty. Często podejmował temat bawiących się dzieci, m.in. w "Nie padaj deszczu" (1926-30), "Zabawa z kozłami" (1911), "Dzieci na koźle" (1910). Prezentowana praca z 1926 roku wykonana została w terakocie, troje bawiących się dzieci artysta oddał w sposób wrażeniowy. Artysta idealnie uchwycił chwile szczęścia, beztroską zabawę dzieci. W szkicowym potraktowaniu rzeźby widać to świetny warsztat rzeźbiarza, Laszczka osiągał świetne rezultaty w ceramice. W 1927 roku wydał podręcznik poświęcony tej technice.