Salome

Gipsowa figura stanowiąca zapewne model dla rzeźby w brązie lub ceramice ukazuje tańczącą Salome, córkę Herodiady. To jeden z bardziej rozpowszechnionych w okresie wczesnego modernizmu motywów rzeźbiarskich i malarskich. Temat zaczerpnięty jest z Ewangelii Św. Mateusza - Jan Chrzciciel krytykował króla Galilei Heroda za niemoralny związek ze swą szwagierką Herodiadą, za co został uwięziony. Podczas uczty córka Herodiady, Salome, swym tańcem tak zachwyciła Heroda, że ten obiecał spełnić każde jej życzenie. Za namową matki Salome zażyczyła sobie ścięcia Jana Chrzciciela i przyniesienia jego głowy na misie, którą Salome podarowała matce. W literaturze, a także w sztukach plastycznych historia Salome interpretowana była jako w kategoriach negatywnej mocy kobiecego erotyzmu, jako niszczycielskiego i niebezpiecznego. W rzeźbie uwydatniona została zarówno zmysłowość kobiecego ciała jak i piękno samego tańca. W okresie Młodej Polski Laszczka operował formą, asymetryczną, płynną, secesyjną linią. którą cechowała ponadto szkicowa, bogata w niuanse światłocieniowe faktura. Za przykładem Rodina często posługiwał się zabiegiem zacierania szczegółu, jakby braku wykończenia, pozostawiając pewne partie rzeźby w szkicowym stadium. Cechy te w wysokim stopniu charakteryzują prezentowaną rzeźbę.