POPIERSIE KOBIETY, pocz. XX w.

Szczególną rolę w dorobku Laszczki stanowi rzeźba portretowa. Prezentowane popiersie, które datować można na pierwsze dziesięciolecie XX w., dobrze oddaje styl artysty.
Konstanty Laszczka kształcił się prywatnie w Warszawie. Stypendium przyznane przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych umożliwiło mu wyjazd do Paryża. Przebywając tam kilka lat, studiował w Académie Julian, a następnie w École Nationale et Spéciale des Beaux - Arts. Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel rysunku w Warszawie, a w 1899 r. przeniósł się na stałe do Krakowa, gdzie do 1935 r. związany był z katedrą rzeźby ASP.
Laszczka był członkiem stowarzyszenia "Sztuka" oraz wiedeńskiej "Secesji". Swoje prace wielokrotnie wystawiał m.in.: w warszawskiej Zachęcie i w Salonie Krywulta, w krakowskim TPSP, we Lwowie, Wilnie, Poznaniu oraz w Paryżu, Wiedniu, Londynie, Wenecji, Rzymie, Brukseli, Berlinie, Nowym Jorku.

Rzeźbił akty, portrety, przedstawienia rodzajowe, projektował plakiety, medale, pomniki, zajmował się ceramiką. Najbardziej typowe dla jego twórczości są akty o dekoracyjnej, secesyjnej linii i ujęcia portretowe sławnych postaci - popiersia oraz maski trafnie oddające podobieństwo fizyczne, a jednocześnie zawierające charakterystykę psychologiczną modela.
Jeszcze w okresie studiów we Francji Laszczkę zainspirowała nowatorska twórczość A. Rodina. Zafascynował go motyw wyłaniającej się postaci z nieobrobionego rzeźbiarsko, surowego kamiennego bloku. Niezwykle istotne w pracach Laszczki są także impresjonistyczne "chropowatości" powierzchni rzeźbiarskiej oraz kontrast między nimi a wygładzonymi i dopracowanymi w szczegółach partiami bryły.