Niewolnica

Prace Konstantego Laszczki na przełomie wieków i w dobie dwudziestolecia międzywojennego należały do awangardy polskiej rzeźby. Ukazywały eteryczne, emocjonalne, często zniewolone kobiety. Były cenione przez bogatą klientelę i popularne w mieszczańskich salonach tamtych czasów. Do tego rodzaju wizerunków należy prezentowana na aukcji "Niewolnica", w której autor zaakcentował piękno i kształtność kobiecego ciała, jak również wydobył emocjonalny potencjał i erotyczny charakter przedstawienia poprzez upozowanie modelki na spętaną.
Artysta przyszedł na świat w Makowcu Dużym pod Mińskiem Mazowieckim, pochodził z chłopskiej rodziny. Pierwszą edukację odebrał w prowincjonalnej szkole w Dobrem, gdzie podczas lekcji objawił się jego talent do rysunku i niewielkich figurek. Dzięki pomocy finansowej Jana Ostrowskiego wyjechał w 1885 do Warszawy. Tam studiował w prywatnych pracowniach Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Młodzieńcze prace posyłał na wystawy Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, co poskutkowało wczesnym uznaniem jego talentu. W 1891 otrzymał bowiem I nagrodę za autorską rzeźbę, dzięki czemu zyskał fundusze na wyjazd do Paryża. Przez kolejnych pięć lat kształcił się w Académie Julian i École des Beaux-Arts u Antoine’a Merciégo, Alexandre’a Falguiere’a oraz Jeana Léona Gérôme’a. We Francji studiował rzeźbę akademicką i tym samym szlifował swój w gruncie rzeczy samorodny talent. Laszczka wkroczył wówczas w środowisko polskiej kolonii artystycznej w Paryżu, co nie tylko poskutkowało zawarciem trwałych znajomości z krytykami i twórcami, lecz także zapewniało możliwość wglądu w rodzące się wówczas w obrębie sztuki polskiej nowatorskie koncepcje symbolizmu i ekspresjonizmu.
Po powrocie do Warszawy autor pracował jako nauczyciel rysunku i wykonywał indywidualne zamówienia rzeźbiarskie. Istotnym przełomem w jego karierze było powołanie na katedrę rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w 1899. Szkoła, która już rok później zyskała miano akademii, dzięki staraniom Juliana Fałata przechodziła reformę - nowi profesorowie reprezentowali progresywne postawy twórcze i tym samym rysowali przed studentami perspektywy modernizmu w sztuce. Laszczka wykształcił kilka generacji rzeźbiarzy, gdyż na akademii wykładał aż do drugiej połowy lat 30. XX stulecia.

Od 1885 roku kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1891-96 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie studiował u Antoine'a Mercié, Alexandre'a Falguiere'a oraz Jeana Léona Gérôme'a. Po powrocie z Paryża do 1899 roku mieszkał w Warszawie, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie objął katedrę rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, którą prowadził do 1935 roku. W latach 1900-10 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach pod Krakowem. Był jednym z założycieli TAP "SZTUKA". W swej twórczości rzeźbiarskiej Konstanty Laszczka ulegał wpływom Auguste Rodina, co szczególnie zaznaczyło się w rzeźbionych na początku XX wieku aktach kobiecych utrzymanych w stylistyce secesji. Zajmował się również rzeźbą monumentalną oraz portretową. Laszczka tworzył również medale, medaliony portretowe oraz plakiety okolicznościowe. Wielką pasją artysty była ceramika, której z biegiem lat poświęcał się coraz bardziej. Malował także pejzaże, zajmował się grafiką oraz rysunkiem satyrycznym.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.