Grupa trzech postaci, ok. 1926 r.

Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy Młodej Polski. Naukę rzeźby pobierał prywatnie w Warszawie u Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Od 1891 do 1896 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie kształcił się pod opieką: Antoine`a Mercié, Alexandre`a Falguiere`a i Jean-Léon Gerôme. Po powrocie do kraju wykładał na krakowskiej ASP. Wykształcił liczne grono rzeźbiarzy m.in. X. Dunikowskiego, B. Biegasa, T. Breyera czy H. Kunę.
Twórczość Laszczki jest bardzo różnorodna i obejmuje wiele rodzajów rzeźby. Obok portretów, aktów i scen rodzajowych zajmował się również rzeźbą nagrobną i architektoniczną oraz ceramiką. Malował także akwarelowe pejzaże, uprawiał grafikę oraz rysunek satyryczny.
Formalne poszukiwania Laszczki prowadziły od realizmu ku formie impresjonistycznej (głównie pod wpływem A. Rodina), oraz symbolizmowi, jak też swoiście interpretowanej secesji, która ustąpiła z czasem na rzecz zwartości czysto rzeźbiarsko pojętej bryły.
Prezentowana praca pochodzi z kolekcji rodziny artysty. Jest to jedno z licznych studiów dziecięcych podejmowanych przez artystę. W opracowaniu powierzchni widać wpływ twórczości Rodina, gdzie artysta zastosował zabieg non finito, pozostawiając rzeźbę nieukończoną. Zabieg dodatkowo dynamizuje ujętą w ruchu grupę trzech chłopców.