PORTRET KOBIETY

Malarz, rysownik i pedagog. Od roku 1887 uczył się w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Jego studenckie prace kilkakrotnie odznaczane były medalami Akademii. W 1893 odbył podróż do Palestyny w związku z malowaniem obrazu dyplomowego Mahomet na pustyni, za który otrzymał wielki złoty medal. Po ukończeniu studiów pozostawał w Petersburgu i kształcił się u I. J. Riepina. W 1897 wyjechał do Paryża i kontynuował edukację w Académie Julian u B. Constansa i J. P. Laurensa. Rok później wrócił do Petersburga. Na Wystawie Powszechnej w Paryżu w 1900 za obraz Cisza na wsi został odznaczony wielkim srebrnym medalem. Uczestniczył w wielu wystawach międzynarodowych, m.in. w Monachium, Wiedniu, Paryżu, Wenecji. Miał również wystawy indywidualne w Warszawie, Poznaniu, Łodzi i Petersburgu. Od roku 1902 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. W 1903 zamieszkał w Warszawie, a miesiące letnie spędzał w majątku Dłużniewo na Łotwie. Był jednym z inicjatorów powstałej w 1904 Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie i pierwszym jej dyrektorem. Bardzo wiele podróżował: w latach 1909-13 był we Francji, Niemczech, Finlandii, Szwecji, Włoszech, Hiszpanii i na Wyspach Kanaryjskich. Po I wojnie światowej, którą spędził w Petersburgu wyjeżdżał do Grecji, Turcji, Maroka, Bośni, Szwecji i Norwegii. Plonem tych podróży była niezliczona ilość pejzaży, które malował zarówno olejno jak i pastelami. We wcześniejszym okresie twórczości malował kompozycje fantastyczno-symboliczne i dekoracyjnie traktowane portrety, w których odzwierciedlały się wpływy rosyjskiego symbolisty M. Wrubla. Późna twórczość Stabrowskiego oscylowała między mistycznymi wątkami i mimetycznym odtwarzaniem natury. Dominującym tematem stały się pejzaże; motywów krajobrazowych dostarczały artyście liczne podróże po Polsce i za granicą.