Chłopiec z bagien, 1896 r.

POCHODZENIE:
- dom aukcyjny Agra-Art, październik 1997
- kolekcja prywatna, Warszawa

„Źródło uznania, którym społeczeństwo nasze otaczało twórczość Alchimowicza, tryska z głębin rdzennych upodobań, łączących artystę z narodem. On kocha ze wszystkimi, podąża za głosem ogółu, bo mu głos ten gra w piersi. Nie schlebiając nikomu, lecz będąc samym sobą, przyciąga jakby siłą magnesu”.
HENRYK PIĄTKOWSKI, KAZIMIERZ ALCHIMOWICZ, „TYGODNIK ILUSTROWANY” 13 STYCZNIA 1917, nr 2, s. 26

Kazimierz Alchimowicz przyszedł na świat w 1840 roku w Dziembrowie koło Grodna. Bratem Kazimierza był o rok młodszy Hiacynt Alchimowicz, również malarz. Dzieciństwo spędził w Wilnie, w którym pobierał nauki. Za uczestnictwo w powstaniu styczniowym został zesłany aż za Ural. Na zesłaniu sięgnął po pędzel, zapewne w poszukiwaniu rzeczywistości równoległej wobec namacalnego i wszechobecnego cierpienia. Powstałe na wygnaniu prace stanowią cenny materiał historyczny obrazujący warunki, w których żyli zesłańcy.
Po siedmiu latach zesłania i po szczęśliwym powrocie do kraju Alchimowicz rozpoczął naukę w warszawskiej Klasie Rysunkowej oraz w prywatnej pracowni wybitnego akademika Wojciecha Gersona. W 1971 roku wystawił swój pierwszy obraz upamiętniający nadal aktualne wspomnienia zesłańca. Był to „Pogrzeb skazańca za Uralem”. Następnie studiował w Monachium pod kierunkiem Alexandra Wagnera (1873-1875), znajdując się również pod silnym wpływem artystycznym swojego przyjaciela, Józefa Brandta. Zaawansowany wiek, w którym artysta rozpoczął studia artystyczne, oraz długi pobyt za granicą z tym związany świadczą o wielkiej pasji wobec sztuki oraz sile woli. Następne trzy lata artysta spędził we Francji, zajmując się malowaniem na fajansie i porcelanie, a w 1877 roku został mianowany kierownikiem pracowni ozdób artystycznych w Fontainebleau.
Od początku pobytu za granicą artysta brał udział w wielu wystawach malarskich, począwszy od Salonu Paryskiego po Wiedeń, Kraków i Lwów. O postawie artystycznej Kazimierza Alchimowicza tak pisał malarz Henryk Piątkowski: „Znawcy twórczości Alchimowicza podkreślają, że od szerokich kompozycji dekoracyjnych do ilustracji życia potocznego potrąca on całą gamę uczuć i wrażeń, a rozmaitość tematów dowodzi dużej wszechstronności jego talentu. Malarza interesują bowiem w różnej mierze przejawy życia i echa przeszłości, dekoracja kościelna, jak i ilustracja arcydzieł naszej literatury. Można powiedzieć, że Kazimierz Alchimowicz pozostał wierny dotychczasowym tradycjom malarskim, bo zmiany w malarstwie europejskim nie miały na niego żadnego wpływu. (...) Samodzielność celów była tak silną, że nawet tak potężne organizacje twórcze jak Matejko, Siemiradzki, Chełmoński, żadnego wpływu nań nie wywarły. Poza pewnym związkiem ideowym bardziej niż artystycznym z twórczością Gersona, Alchimowicz pozostał na tle współczesnej mu sztuki jako odosobniony objaw refleksów romantyzmu, nie łącząc się z niczym z panującym naówczas kierunkiem realistycznym” (Henryk Piątkowski, Kazimierz Alchimowicz, „Tygodnik Ilustrowany” 13 stycznia 1917, nr 2, s. 26).
Uznaniu kolegów po fachu towarzyszyła popularność artysty pośród szerszej publiczności. Świadczy o niej dwukrotna wygrana w konkursie na prace najbliższe sercu Polaków (1893 i 1898), organizowanym przez „Tygodnik Powszechny”. Popularność Alchimowicza miała swoje źródło w niezwykłej biegłości warsztatowej oraz w poetyckim ujmowaniu rzeczywistości, widocznych w kompozycjach czerpiących z bogatej historii i kultury Litwy. Przykładem jest prezentowany na aukcji pejzaż ukazujący chłopca stojącego nad brzegiem jeziora. Otacza go przepastny las, a nad nim góruje stalowo-błękitne niebo. Alchimowicz uwiecznił krainę – samoistny byt rządzący się własnymi prawami – w którym to człowiek może być gościem lub intruzem. Tak malowana baśniowa kraina przywodzi na myśl utwory poetyckie Adama Mickiewicza poświęcone puszczy litewskiej.
W 1878 roku Alchimowicz powrócił do kraju. Osiadł w Warszawie, z dala od rodzinnych stron. W stolicy prowadził własną pracownię malarską oraz dawał lekcje rysunku w prywatnej szkole dla kobiet Bronisławy Poświkowej. Przyjaciele i uczniowie wspominali Kazimierza jako utalentowanego artystę, człowieka o wielkim sercu i wielkiej prawości.

Za udział w Powstaniu Styczniowym został zesłany do Wierchutorii za Uralem, gdzie przebywał do ok. 1869 r. Po powrocie do Warszawy uczył się w Klasie Rysunkowej i w prywatnej pracowni W. Gersona. Akademia Petersburska, patronująca Klasie Rysunkowej, dwukrotnie nagrodziła Alchimowicza srebrnym medalem za prace szkolne. Ok. 1873 - 75 studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem A. Wagnera. W latach 1876 - 78 przebywał we Francji. W 1877 r. przez kilka miesięcy był kierownikiem pracowni ozdób artystycznych w Fontainebleau. W latach 1876 i 1877 wystawiał na Salonie Paryskim oraz w Gandawie. W 1878 roku powrócił do kraju i osiadł na stałe w Warszawie, gdzie od 1890 roku uczył rysunku w szkole malarstwa i rzeźby B. Poświkowej. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie, w Krakowie, a także w Wiedniu i Monachium. Malował często pejzaże z okolic Wileńszczyzny, obrazy o motywach zaczerpniętych z historii i legend Litwy, krajobrazy tatrzańskie i sceny rodzajowe. W 1898 roku zaprezentował w krakowskim TPSP 12 obrazów na motywach z Pana Tadeusza oraz cykl 12 kartonów do tego poematu.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.