Na wyścigach - dyptyk, 1972 r.

"Wieczorek kieruje swoje spojrzenie (...) na człowieka. Podobnie jak w przypadku obserwacji otoczenia, także obserwacja znajdujących się w jego przestrzeni osób pozbawiona jest znamion idealizacji. Postacie są ukazywane podczas codziennych czynności, są pogrążone w pewnym zamyśleniu, zastygnięciu. Nastrój obrazów często jest melancholijny, zgaszony. Artysta zatrzymuje strumień zdarzeń, który, chociaż nas dotyczy, przepływa jakby obok nas. Uchwytuje osoby zastygnięte w pewnej bezzdarzeniowości, w bezsensie. Przepływ czasu spowalnia. Twarze portretowanych postaci wyrażają poczucie zmęczenia, nudę. Owa nuda jest jednym z podstawowych doświadczeń egzystencjalnych człowieka. Jej prozaiczność i powszechność zakrywa jej istotę i przerażający charakter. To proste, banalne uczucie powoduje, iż nasze życie staje się czymś nie do zniesienia. Nuda potrafi wyprać egzystencję z sensu. Konfrontuje nas z pustką, z nicością. (...) W niektórych dziełach artysta wykracza poza to, co codzienne i ukazuje swoją niezwykłą wyobraźnię. W tego typu obrazach artysta całkowicie oddaje się fantazji. Tworzy surrealistyczne postacie i stworzenia, wprowadza intensywne, fluorescencyjne kolory. Jest to jakby zupełnie odmienny, skrajny biegun jego twórczości. Obraz staje się przestrzenią, która pozwala zapomnieć o otaczającej rzeczywistości, staje się przestrzenią wolności. Nie istnieją żadne granice, żadna racjonalność, która mogłaby ograniczyć uwolnioną wyobraźnię. Pomimo odmiennego charakteru dzieła te wciąż posiadają rozpoznawalny rys twórczości artysty. Specyfika jego obrazów tkwi w pewnej niejednoznaczności techniki. Nie pozwala on, aby technika dyktowała formę dzieła. Jako świadomy artysta podporządkowuje sobie technikę, włada nią, miesza ze sobą różne style i materiały. Nie pozwala się zamknąć w obrębie jednego obszaru twórczości. Wciąż poszukuje nowych środków wyrazu. Jednocześnie widoczne w jego pracach jest umiłowanie rysunku. Linia dominuje nad plamą. Kreska jest ważniejsza niż kolor. W wielu jego dziełach wyraźnie widoczna jest inspiracja mistrzami grafiki, w szczególności Albrechtem Dürerem. Wieczorek łączy tradycyjną technikę z awangardową formą.Szlachetna i tradycyjna sztuka rysunku w jego rękach ukazuje nowe możliwości, nowe obszary ekspresji. Karol Wieczorek jest artystą, który podobnie jak jego obrazy, nie daje się (...) 'wtłoczyć' w pewne ramy. Wymyka się łatwym klasyfikacjom, potrzebuje przestrzeni i wolności. Często znajduje się 'pomiędzy'. Jest artystą, który lubi skrajności, potrafi przejść od drobiazgowej obserwacji rzeczywistości do nierealnego świata wyobraźni. Owe skrajności są niewątpliwie atutem jego twórczości. Budują jej różnorodność. Tym, co pozostaje niezmienne, jest mistrzowskie opanowanie techniki, dzięki której artysta może podejmować tak odmienne realizacje. Niejednorodne są także jego inspiracje: od literackich, poprzez własne imaginacje, aż do przyziemnych przedmiotów". (Agata Stronciwilk, Nic ciekawego..., [w:] Złe Oko, katalog wystawy, Katowice 2012 s. 51-55)

W 1972 roku Karol Wieczorek z wyróżnieniem i medalem ukończył Wydział Malarstwa i Grafiki na katowickiej Akademii Sztuk Pięknych. Od kilkudziesięciu lat tworzy obrazy, rysunki, grafiki, rzeźby i instalacje. Baśniowe sceny, deformacje ciała, karykaturalne kształty i jaskrawe barwy składają się na jego psychodeliczną twórczość, trudną do jednoznacznego przyporządkowania do jednego gatunku. W swojej onirycznej podróży przez style i epoki, Wieczorek konsekwentnie dąży do odkrycia piękna absolutnego.