PORTRET MĘŻCZYZNY Z ORDEREM ŚW. STANISŁAWA, 1829

Karol Schweikart (Schweikert, Szweikart) urodził się w rodzinie niemieckiej. Od dzieciństwa zdradzał szczególne zdolności plastyczne, ale zgodnie z wolą ojca podjął naukę w Hohe Karlsschule w Stuttgarcie (1787). Szkołę tę artysta opuścił w roku 1792 i wyjechał do Strasburga, a następnie do Szwajcarii. Utrzymywał się wówczas z malowania miniatur, niewielkich portretów i widoków. W roku 1795 przybył do Wiednia i rozpoczął studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Wiadomo, że w roku 1802 przebywał w Pradze i Ołomuńcu, skąd następnie przyjechał do Lwowa, gdzie wkrótce stał się jednym z najbardziej wziętych i cenionych portrecistów arystokracji, ziemiaństwa i lwowskich mieszczan. Rok 1807 spędził w Moskwie, później wyjeżdżał jeszcze na Węgry i Bukowinę. Na stałe jednak osiadł we Lwowie. Później mieszkał we własnym, zakupionym w 1840 roku, majątku Ryków koło Złoczowa, skąd w roku 1846 przeniósł się do Sambora, a w roku 1853 do Tarnopola. Schweikart był przede wszystkim portrecistą, malarzem ogromnie płodnym; prawdopodobnie namalował około dwóch tysięcy portretów. Malował olejno i pastelami, wykonywał miniatury na blasze, a we wczesnym okresie także na kości słoniowej. Wiernie odtwarzał podobieństwo swoich modeli, ujmowanych najchętniej w popiersiu lub półpostaci. Tylko wyjątkowo malował portrety całopostaciowe, a bardzo rzadko zbiorowe. Był też autorem niewielkich pejzaży, scen rodzajowych, martwych natur, a na lwowskiej wystawie w 1837 roku zaprezentował nawet kilka kompozycji mitologicznych, opracowanych według wzorów graficznych. Twórczość artysty, zasadniczo mieszcząca się w nurcie realizmu mieszczańskiego, wykazuje niekiedy wpływy wiedeńskiego klasycyzmu, a w niektórych portretach także tendencje romantyczne. Jego portrety znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie.
Portret przedstawia zapewne polskiego arystokratę, o nierozpoznanym na razie nazwisku, z orderem św. Stanisława.