Portret Bazylego Lawrowskiego, 1812 r.

Bazyli Ławrowski był ksiądzem ławrowskim, dziekanem baligrodzkim, parochem w Smolniku, a także właścicielem Smolnika. Zmarł w 1813 roku. Wraz z żoną Pelagią został pochowany w cerkwi w Smolniku, gdzie znajduje się ich epitafium.

Zgodnie w wolą ojca w 1787 roku rozpoczął edukację wojskową w S tuttgarcie. Niemniej jednak pochłonięty rysowaniem i malowaniem w 1792 porzucił szkołę i wyjechał do Strasburga, a następnie do Szwajcarii. W 1795 roku przyjechał do Wiednia, gdzie w tamtejszej akademii rozpoczął studia malarskie. Wiele podróżował, m.in. do Pragi, Ołomuńca, Lwowa, Moskwy, na Węgry i Bukowinę. Osiadł we Lwowie gdzie założył rodzinę i prowadził pracownię. W 1846 roku przeniósł się do Sambora, a w 1853 do Tarnopola. Artysta był doskonałym portrecistą, stał się jednym z najbardziej cenionych artystów wśród arystokracji. Od 1795 roku prowadził bardzo dokładny rejestr swoich prac. Według przekazów namalował około dwóch tysięcy obrazów. Tworzył w technice olejnej jak i w pasteli. Potrafił z niezwykłą szczegółowością oddać podobieństwo modeli, tworząc jednocześnie niezwykle subtelne portrety.