Obraz czarny z cyklu Układy równowartościowe, 1982 r.

"Len i bawełna to bezpośrednie produkty przemiany materii zachodzącej w roślinie, jej wymiany między ziemią a słońcem, przy której powstaje tlen, tak niezbędny dla naszej egzystencji" (Kajetan Sosnowski).

Twórczość Kajetana Sosnowskiego charakteryzuje się niespotykaną u innych artystów jego czasu logiczną wynikowością form jego prac, a także konsekwentnym, rozwijanym przez lata językiem plastycznym. Artysta łączył geometryczne układy prostych form z modyfikacjami płaszczyzny realizowanymi w przestrzeni samej tkaniny. Dla Sosnowskiego podstawowym medium wizualnym był materiał - bawełna, len, zazwyczaj w neutralnych, naturalnych kolorach. Malarz zszywał jego pocięte fragmenty, tworząc asymetryczne, gładkie kompozycje. W prezentowanej pracy artysta pokrył blejtram jednym pasem delikatnego szarego materiału, który został asymetrycznie zszyty w określonych punktach, diagonalnie w stosunku do wątku i osnowy materiału. Po naciągnięciu materiału na deski artysta uwidocznił powstałe wypukłości, tworzące swoisty relief, formą nawiązujący do działań Lucio Fontany czy Piero Manzoniego.

Jak pisała Paulina Sztabińska, "(...) bardzo ważną rolę odgrywa natura oraz światło. Załamując się na wypukłościach reliefu, potęguje zmienność kompozycji i uzyskiwanych efektów. Igra ono na płaszczyznach w sposób taki, jak np. w przyrodzie pole liści łopianu. Mają one podobną strukturę, ale umieszczone pod różnymi kątami odmiennie odbijają promienie słoneczne, pojawiają się na nich lub przestają być widoczne niewielkie wypukłości, czasami wydają się płaskie, a innym razem tworzą z innymi złożoną `płaskorzeźbę`. (...) Prace Sosnowskiego można traktować jako swoisty artystyczny `dokument` odkryć z zakresu fizyki, chemii i innych nauk (...). Jednak równie ważna była bezpośrednia obserwacja zjawisk zachodzących w naturze. Działania te wiązały się z ciągłym eksplorowaniem nowych, nieodkrytych wcześniej obszarów otaczającej nas rzeczywistości i zachodzących w niej procesów" (Paulina Sztabińska, Geometria a natura. Polska sztuka abstrakcyjna w drugiej połowie XX wieku, Warszawa 2010, s. 47).



Studia odbył w warszawskiej ASP w pracowni Tadeusza Pruszkowskiego i Wojciecha Jastrzębowskiego w latach 1934-39. Zainteresowanie rozwojem nauk ścisłych (światem "awizualnym" - jak mówił sam artysta), studia nad zjawiskami barwnymi, przestrzennymi i świetlnymi zaowocowały pracami łączonymi przeważnie w serie. W roku 1969 artysta otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida.