Turn Pink #2, 1977 r.

Prezentowana kompozycja autorstwa Juliana Stańczaka pochodzi z wczesnych lat 70., kiedy tworzone przez niego przestrzenie malarskie otrzymały nowy walor: światło emitowane przez barwy. Wzajemne przenikanie i przesłanianie się płaszczyzn w oku widza komplikuje się i wikła; półprzezroczyste ekrany pozostają w ciągłym ruchu, rozsuwając i zsuwają, wtapiając w tło po to, by znów pojawić się na pierwszym planie. Rytm i linia doprowadzone są do skrajności, skutkując powtarzalnością wzorów geometrycznych, które paradoksalnie, zamiast nudzić, nieustannie angażują uwagę. Julian Stańczak to twórca należący do wybitnego grona eksperymentatorów, których działania wytyczyły nowe drogi rozwoju sztuki modernistycznej. Do końca życia pozostał wierny modernizmowi, chcąc oddać piękno porządku natury i kosmosu. Jego międzynarodowa sława rozpoczęła się w 1964, kiedy Martha Jackson, wiedziona niezawodnym instynktem dobrego marszanda, zaprosiła go do współpracy, organizując artyście wystawę w swojej nowojorskiej galerii. W okresie hegemonii abstrakcji spod znaku taszyzmu i action painting Pollocka, pojawienie się kompozycji Stańczaka, opartych na zdyscyplinowanej formule, stało się przełomowym odkryciem, które wstrząsnęło ówczesnym światem sztuki. Głośna wystawa o tytule "Optical Paintings" nie tylko przyciągnęła uwagę środowiska artystycznego, ale wypromowała nazwę op-art, która zjednoczyła cały nurt twórców eksperymentujących w swojej sztuce z psychofizjologią widzenia. W latach 60. sztuka Stańczaka znalazła się więc w centrum uwagi. Wbrew obiegowym opiniom, jego malarstwo optyczne posiadało bogate zaplecze teoretyczne, wyrażając wiarę w uporządkowany kosmos, którego praw nie jesteśmy w stanie zgłębić intelektualnie, potrafimy je za to wyczuć w sposób intuicyjny. Abstrakcyjna rzeczywistość Stańczaka pełna jest odniesień do otaczającej natury i świata sensualnych wrażeń fenomenów natury. W obrazach tego artysty zrytmizowane układy równoległych linii wyłaniają się i znikają w nieokreślonej przestrzeni. Mimo precyzyjnego wyrysowania, zdają się nieuchwytne. "To, co postrzegamy, to rozwibrowanie eterycznej materii, która, poddając się doświadczeniu optycznemu, umyka dotykowi. To, co nas intryguje, to wyrafinowane współistnienie ukierunkowanego biegu linii z ich iluzyjnością" (Irena Kossakowska, Julian Stańczak. "Optyczne obrazy" czy "wyselekcjonowana energia wizualna"? "Biuletyn Historii Sztuki", R.LVIII, 1996, Nr 1-2, s. 109).
Tym, co w dużej mierze wpłynęło na twórczość młodego Juliana Stańczaka, były koncepcje słynnego Josefa Albersa. Trudno jednak zaprzeczyć wpływowi wielkich klasyków przełomu wieków. Artysta powoli odchodził od figuratywności, udając się w stronę form poddanych rygorom geometrii. Nie chciał odwoływać się do wspomnień i ewokować emocji; jego sztuka nie miała nieść literackich znaczeń. Tematycznym centrum, wokół którego zaczęły krążyć jego kompozycje, stała się gra płaszczyzn obrazu. Podnosząc eksperymenty postimpresjonistów, Stańczak rozpoczął naukową analizę oddziaływania pigmentów barwnych na płótnach Seurata i Signiaca. W reakcji na swoje wnioski, rozpoczął tworzenie kompozycji złożonych z równomiernie rozłożonych punktów, de facto dezintegrując kształty i ponownie scalając je w wymiarze wyspekulowanej kompozycji obrazów.
Dzieła Juliana Stańczaka ewoluowały na przestrzeni lat. Artysta poddawał je nieustannym eksperymentom. Jak powiedział: "Nie próbuję imitować czy interpretować natury; lecz poprzez reakcję na zachowanie kolorów, kształtów, linii, próbuję tworzyć relacje, które przebiegałyby równolegle do doświadczenia rzeczywistości przez człowieka" (Julian Stańczak, wypowiedź z katalogu wystawy Vibration Eleven, The Martha Jackson Gallery, Nowy Jork, 1965). Elementem zasadniczym w całej przestrzeni tej twórczości była jednak precyzja linii, warunkująca tworzenie form zmiennych, umykających i iluzyjnych.

Artysta polskiego pochodzenia, jeden z prekursorów i czołowych przedstawicieli Op-artu., Uważa się nawet, że termin "Op-art" pochodzi od tytułu jego pierwszej indywidualnej wystawy w Nowym Jorku "Optical Paintings" w Martha Jackson Gallery (1964). Sam artysta odnosił się zawsze do tego terminu z rezerwą, uważając to określenie za zbytnie uproszczenie jego założeń artystycznych, w których istotną rolę odgrywało zawsze studiowanie natury i relacji kolorystycznych występujących w obserwowanej rzeczywistości., Studiował w, Cleveland Art Institute oraz na Uniwersytecie Yale,, gdzie jego mistrzem był jeden największych klasyków abstrakcji geometrycznej XX w., Joseph Albers. Karierą Stańczaka w latach 60. zajęła się prestiżowa galeria Marthy Jackson, niedługo potem w Europie zaczęła promować go najważniejsza dla tego kierunku paryska galeria Denise Rene. W 1965 roku artysta wziął udział w nowojorskiej wystawie “Responsive Eye" w MOMA, która usankcjonowała Op-art, jako ważny i modny kierunek sztuki w USA i na świecie., Ostatnio zaobserwować można renesans zainteresowania twórczością artysty. W 2014 roku malarz znalazł się na 6 pozycji, listy "15 Najgorętszych nazwisk rynku sztuki" ogłoszonej przez Bloomberg-Artnet.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.