Żywczanka, 1908 r.

WYSTAWIANY:
- Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie (data nieznana)
- Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, 1909, 1910
- Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, 1909


Choć dzieło Juliana Fałata kojarzone jest przede wszystkim z krajobrazem i rodzajową sceną z polowania, nie należy zapominać, że artysta był również utalentowanym portrecistą. Wizerunki napotykanych ludzi tworzył od zarania swojej twórczości w latach 80. XIX stulecia. Fałat w technice akwareli, „na szybko”, potrafił uchwycić charakterystyczny rys portretowanego, stosując przy tym niebanalne syntetyczne uproszczenie detalu czy wyrafinowane zestrojenie barwne. Prezentowana „Żywczanka” zadziwia śmiałym zakomponowaniem ściśle wertykalnego podobrazia, brawurowym „rozmalowaniem” i jasną kolorystyką powodującą wrażenie skrzenia się materiału spódnicy i charakterystycznej dla kobiecego stroju ludowego z Żywiecczyzny kryzy.

W epoce „Żywczanka” była wystawiana w Warszawie, Krakowie i Lwowie. W 1909 roku przy okazji pokazu akwarel artysty w warszawskiej Zachęcie krytyka dostrzegła unikalny charakter jego nowych prac: „Wrażeniowiec z ogromnym 'poczuciem' natury, rozporządza Fałat nieokiełznaną prymitywnością twórczej baterii. Odrzucając szczudła i prawidła akademickie, ma barbarzyńską odwagę, dosadność iście japońską dawać spowiedniczo, bezkrytycznie podmiotowe dokumenty przyrody, biorąc genezę swych wizji od przypadkowych wyłonieni światła. W produkcji tak odruchowo reaktywnej, nie z metody i sposobu powstałej, ale z nerwów poczętej, muszą być zatem chwile odpływów i przypływów. Stojąc z zasady wobec nowych zadań bez bagażu doświadczeń przeszłości, salwuje tym świeżość i bezpośredniość wrażeń. Stąd niespodziewane zdobycze i wynalazczość intuicyjna, z drugiej strony chropowatość i nieudolność szukania dziecięcia. 'Widziane' absorbuje go całkowicie, a on przyjmuje i wchłania go z rozkoszą. Sztuka jego to bezpośredniość wczucia się w 'widziane' i ukochanie 'widzianego'” (Z. Pilawa [Zygmunt Żelisławski], Julian Fałat, „Przegląd Krytyki” 1909, nr 3, s. 5-6).

Julian Fałat był malarzem i pedagogiem – jednym z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku. Był członkiem polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Za swoje obrazy wielokrotnie odznaczany był medalami na wystawach międzynarodowych. W latach 1869-71 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego. Naukę kontynuował w akademii monachijskiej u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach wiele podróżował - odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w 1885 odbył podróż dookoła świata. W 1886 roku podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Po powrocie do kraju był dyrektorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1895-1910), a w latach 1905-09 rektorem tej uczelni. Po przejściu na emeryturę w 1910 roku, osiadł w miejscowości Bystra koło Bielska – Białej. Był znakomitym akwarelistą, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.