SIANOKOSY W OSIEKU, 1917 r.

Julian Fałat studiował malarstwo w l. 1869-71 i 1881-82 u W. Łuszczkiewicza i L. Dembowskiego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych i w l. 1875-80 u A. Strähubera i J. Raaba w Akademii monachijskiej. W międzyczasie, w l. 1872-74, podejmował pracę jako rysownik na Ukrainie k. Humania, w Odessie i w Szwajcarii. Po ukończeniu studiów wiele podróżował. Odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w 1885 r. odbył podróż dookoła świata. Zaproszony przez Wilhelma II, którego poznał na polowaniu u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu, w l. 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny cesarza. Powrócił do kraju w 1895 r. powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Zmodernizował i zreformował tę uczelnię przekształcając ją w nowoczesną Akademię Sztuki (1900 r.). Do 1909 r. pełnił w niej funkcję rektora a po przejściu na emeryturę zamieszkał (w 1910 r.) w swojej posiadłości Bystra nieopodal Bielska -Białej.
Znakomity i uznany malarz, wielokrotnie nagradzany, m.in. złotymi medalami berlińskiej i monachijskiej Akademii, członek Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, założyciel Konfraterni Artystów w Toruniu, był też w l. 1921-23 dyrektorem Departamentu Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Malował polowania, najczęściej w zimowych krajobrazach, pejzaże, sceny rodzajowe, widoki architektury i portrety. Posługiwał się, po mistrzowsku opanowaną, techniką akwarelową; malował też olejno.