OŚNIEŻONE ŚWIERKI NA TLE GIEWONTU, 1904

Malarz i pedagog - jeden z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku, członek polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, wielokrotnie odznaczany medalami na wystawach międzynarodowych. Studiował malarstwo u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1868-71 i 1881) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach spędził kilka miesięcy w Rzymie, w 1884 r. był w Paryżu i w Hiszpanii, a w 1885 r. odbył podróż morską dookoła świata. W 1886 podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II, dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. W latach 1894-96 współpracował z Wojciechem Kossakiem przy panoramie "Berezyna". W 1895 został powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, w której gruntownie zreformował system nauczania, przekształcając ją w nowoczesną Akademię. Po przejściu na emeryturę osiadł w miejscowości Bystra k. Bielska. Znakomity akwarelista, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.

Oferowany pejzaż tatrzański (motyw nie tak częsty w oeuvre artysty, jak się powszechnie przyjmuje!) o "hiperrealistycznym" (bo malowany mógł być z pomocą fotografii) wyrazie, może być tożsamy z akwarelą, zakupioną podczas wystawy monograficznej prac artysty w warszawskiej "Zachęcie" w 1904 roku przez Feliksa (?) Radwańskiego (zob.: J. Wiercińska, Katalog prac wystawionych w Towarzystwie Sztuk Pięknych w Warszawie 1860-1914, Wrocław-Warszawa-Kraków 1969, s, 82 (Źródła do dziejów sztuki polskiej, t. XIV).