Dzikie kaczki, przed 1928 r.

"Dla Japonii i Japończyków żywię uwielbienie wprost bezgraniczne" [Julian Fałat]. Około 1900 roku w malarstwie Juliana Fałata, zwłaszcza w krajobrazach, ujawniły się inspiracje sztuką japońską. W 1885 roku Julian Fałat znalazł się jako pierwszy polski artysta w Japonii. Był to wynik decyzji podjętej spontanicznie w odpowiedzi na zaproszenie przyjaciela Edwarda Simmlera do wspólnego odbycia podróży dookoła świata. Historię tej wyprawy opisał w latach dwudziestych w swoich Pamiętnikach, wydanych pośmiertnie w roku 1935. Z podróży tej zachowały się nieliczne listy i telegramy oraz pełnomocnictwa - przechowywane w spuściźnie po artyście w Muzeum w Bielsku-Białej. Podróż do Chin i Japonii decydująco wpłynęła na twórczość trzydziestodwuletniego Juliana Fałata, wydawać by się mogło - w pełni ukształtowanego artystę, odnoszącego sukcesy twórcę realistycznych scen rodzajowych i krajobrazowych. Zetknięcie nie tylko ze sztuką - która, "nie ma w całym świecie równej sobie" - lecz także z Japonią i Japończykami sprawiło, iż stał się pierwszym i jednym z najbardziej interesujących przedstawicieli japonizmu w sztuce polskiej. Związki ze sztuką japońską dostrzeżono jeszcze za życia artysty. Krytycy często o nich pisali, trafnie wskazując na najważniejsze cechy tych relacji. Mieczysław Wallis nazwał go "mistrzem skrótowych napomknień i syntetycznych uproszczeń", a Wacław Husarski celnie zauważył: "Fałat jest jednym z najwybitniejszych niewątpliwie japonistów, którzy na przełomie wieku XIX i XX stanowią odrębną w sztuce grupę. Syntetyczne uproszczenia barwy i rysunku; ekspresja rzuconej pośpiesznie i nerwowo plamy akwarelowej; wirtuozowska biegłość pędzla, a nawet tak charakterystyczne dla Fałata, wyzyskiwanie białości papieru - wszystko to jest bardzo oryginalnym i bardzo samodzielnym zużytkowaniem nauk, wyniesionych ze sztuki japońskiej". Prezentowany obraz jest znakomitym przykładem japonizmu w sztuce Juliana Fałata.
W latach 1869 - 71 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza i L. Dembowskiego. Naukę kontynuował w akademii monachijskiej u A. Strähubera i J. L. Raaba. Po studiach wiele podróżował - odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w 1885 r. odbył podróż dookoła świata. W latach 1886 - 1895 pracował w Berlinie jako nadworny malarz cesarza Wilhelma II. Po powrocie do kraju był dyrektorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1895 - 1910), a w latach 1905 - 09 rektorem tej uczelni. Został nagrodzony złotym medalem berlińskiej i monachijskiej akademii. Jego obrazy przedstawiają pejzaże, sceny rodzajowe, krajobrazy zimowe, portrety i przede wszystkim sceny z polowań, których niejednokrotnie był uczestnikiem.