Dzieci artysty - Helenka i Lucjan, 1906 r.

Status akwareli jako techniki malarskiej znacząco wzrósł w XIX stuleciu. W epoce romantyzmu obrazy wykonywane akwarelą były przede wszystkim szkicami z pleneru czy podróży, służącymi do notacji pewnej idei, żywiołowości przyrody albo subiektywnego wrażenia artysty. Fałat swoje zainteresowanie tą techniką rozwinął już w czasach studiów w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1869-71. Następnie, gdy wyjechał do zachodniej Europy, coraz częściej sięgał po pędzel nasączany farbą wodną. Żywe zainteresowanie artysty tą techniką, jak i istotne w niej osiągnięcia artystyczne, można obserwować w latach 80., na które przypada czas "wędrówki" artysty. Wówczas wiele podróżował, a najważniejszą eskapadą tego czasu była "podróż dookoła świata" - w 1885 roku. Podróżując drogą morską i lądową, wyruszył z Marsylii i przez Afrykę, a następnie Azję, dotarł do Stanów Zjednoczonych, aż wreszcie do Niemiec. Styl jego prac był wówczas wysoce realistyczny. Fałat brawurowo oddawał na papierze detal, co znalazło uznanie w oczach publiczności. Od 1886 roku został na kolejne 10 lat nadwornym malarzem księcia, potem króla Prus i cesarza Niemiec Wilhelma II.
Powróciwszy do Polski, artysta stopniowo przetwarzał formułę malarstwa akwarelowego. Technika, w której wypowiadał się stale, znalazła zastosowanie jako wehikuł światła. Fałat wybrał dla swojej twórczości luministyczny, przesycony kolorem styl. Szczegółowe widzenie natury zastąpiła malarska synteza dająca wrażenie ogólności przedmiotu, przy jednoczesnym nasyceniu wizerunku wrażeniem artysty. Artystę mianowano w 1895 roku dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych, co doprowadziło do przeobrażenia jej programu nauczania. Nowi profesorowie odrzucali akademickie kanony, prezentując progresywną postawę twórczą. Przemiany w malarskim oeuvre artysty pokrywały się wraz z metamorfozą świata sztuki.
W tym czasie Fałat osiąga również rodzinną harmonię. W 1901 roku przychodzi na świat jego córka Helena, a w 1903 roku syn Lucjan. Prezentowana akwarela to uważne studium dzieci artysty. Nieoczywisty wybór stanowi horyzontalnie wydłużony format arkusza papieru. Artysta ukazuje postaci w niepełnej figurze, od kolan, co sytuuje widza "blisko" portretowanych. Po lewej stronie kompozycji znajduje się służąca ubrana w krakowski kaftan, unosząca ręką sukienkę i krzątająca się wokół dzieci. Fałat ukazał ją w pochylonej nad synem Lucjanem pozie, dzięki czemu jej sylwetka zamyka kompozycję. W lewej części płótna, za sprawą diagonalnych linii odpowiada jej postać Heleny. Centralnie wyobrażony chłopiec jako jedyny patrzy w stronę ojca-malarza, jednocześnie widza sceny.
Córka malarza trzyma w rękach lalkę, jakby dużą marionetkę, która rozmiarami zbliżona jest do jej ciała. Artysta podobnie opracował twarze dzieci - lekko pękate, perłowe w kolorycie, z małymi ciemnymi oczami odpowiadają twarzy lalki. Fałat tego rodzaju gestem prezentuje się jako świetny obserwator życia dzieci. Zestawiając Helenę i Lucjana z zabawką wskazał na istnienie trudnego do przeniknięcia, fantastycznego świata dzieci, które zdradza wyraz twarzy - nieobecny, niezależny od obserwatora. Umieszczając w kompozycji służącą w regionalnym stroju, nawiązał do żywego wówczas zainteresowania artystów kulturą ludową. Jednym z aspektów tej fascynacji było przekonanie, że chłopi, będąc blisko natury, żyją w sposób autentyczny i niezafałszowany, podobnie jak dzieci. Kolorystyką Fałat wydobywa jednak nie młodzieńczą żywiołowość, lecz melancholię i psychiczną introwersję. Na szmaragdowo-turkusowym tle rozlewa perłowe, cieliste i błękitne odcienie, tworząc dominanty z brązów i czerwieni.

Julian Fałat był malarzem i pedagogiem - jednym z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku. Był członkiem polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Za swoje obrazy wielokrotnie odznaczany był medalami na wystawach międzynarodowych. W latach 1869-71 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego. Naukę kontynuował w akademii monachijskiej u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach wiele podróżował - odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w 1885 odbył podróż dookoła świata. W 1886 roku podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Po powrocie do kraju był dyrektorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1895-1910), a w latach 1905-09 rektorem tej uczelni. Po przejściu na emeryturę w 1910 roku, osiadł w miejscowości Bystra koło Bielska - Białej. Był znakomitym akwarelistą, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.