Dłonie, 1912 r.

W 1912 roku Julian Fałat składa wizytę w majątku Marii Otylii Woller w Dłoni. Malownicze położenie pałacu skłoniło mistrza akwareli do upamiętnienia stawu znajdującego się za posiadłością zaprojektowaną przez najsłynniejszego architekta tamtych czasów – Rogera Sławskiego. Gospodyni dworu świeżo poślubiła znanego z hulaszczego trybu życia hrabiego Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Do zamążpójścia wiekowej już córki żydowskiego przedsiębiorcy doprowadziła hrabina Maria, Zdzisławowa Czartoryska, której w pobliskim Starym Sielcu, w tym samym czasie Fałat również złożył wizytę. Arystokratka podobno zeswatała Marię z hrabią Druckim-Lubeckim, gdyż czuła się osamotniona na swoich rawickich włościach z powodu wykupu polskich majątków przez Niemców.
W pracach Juliana Fałata dostrzegalne są rozmaite inspiracje japońską estetyką, filozofią i sztuką, przejawiające się w sposobie budowy obrazu, przesunięciu centralnej osi kompozycji, horyzontalnym formacie papieru oraz przede wszystkim w syntetyzowaniu uproszczonej plamy barwnej. Ówczesna krytyka podkreślała zamiłowanie malarza dla zabiegów kompozycyjnych zaczerpniętych ze sztuki Kraju Kwitnącej Wiśni. Między innymi Wacław Husarski na łamach „Tygodnika Ilustrowanego” pisał o wpływie dalekowschodniej estetyki w dziełach malarza z Bystrej: „Fałat jest jednym z najwybitniejszych niewątpliwie japonistów, którzy na przełomie wieku XIX
i XX stanowią odrębną w sztuce grupę. Syntetyczne uproszczenia barwy i rysunku; ekspresja rzuconej pośpiesznie i nerwowo plamy akwarelowej; wirtuozowska biegłość pędzla, a nawet tak charakterystyczne dla Fałata, wyzyskiwanie białości papieru – wszystko to jest bardzo oryginalnym i bardzo samodzielnym zużytkowaniem nauk, wyniesionych ze sztuki japońskiej”.
Ponadto w okresie, w którym powstał opisywany pejzaż z Dłoni, artysta, w porównaniu do wcześniejszego okresu swojej twórczości, rozluźnił kompozycję oraz wzmocnił impastowość plamy barwnej. Tę zmianę stylistyczną również dostrzegli adoratorzy talentu Fałata, pisząc: „Obecny okres twórczości Fałata przedstawia go jako pewnego siebie wirtuoza, który obraz zastępuje szkicem, a studyum — notatką. W gorączkowym pośpiechu rzuca barwne plamy, ślizgając się po wierzchu przedmiotów, brawurowy, rozlewny, rozwichrzony, jakby ręka jego posłuszna była wewnętrznemu jakiemuś huraganowi duszy. To też jego liczna kolekcya, zgromadzona w tej chwili w Salonie Zachęty, nosi piętno chorobliwej już nieco gorączki, z poza której trudnoby było wskrzesić dawnego Fałata, gdyby nie talent, który przemawia z tąż samą siłą z teraźniejszych jego szkiców i notatek, jak przemawiał ongi z obrazów i studiów” (cyt. za H. Piątkowski „Tygodnik Illustrowany" 1911, nr 13, s. 245).

Julian Fałat był malarzem i pedagogiem – jednym z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku. Był członkiem polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Za swoje obrazy wielokrotnie odznaczany był medalami na wystawach międzynarodowych. W latach 1869-71 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego. Naukę kontynuował w akademii monachijskiej u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach wiele podróżował - odwiedził Paryż, Rzym, Hiszpanię, a w 1885 odbył podróż dookoła świata. W 1886 roku podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Po powrocie do kraju był dyrektorem w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1895-1910), a w latach 1905-09 rektorem tej uczelni. Po przejściu na emeryturę w 1910 roku, osiadł w miejscowości Bystra koło Bielska – Białej. Był znakomitym akwarelistą, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.