Bystra, 1919 r.

Czołowy reprezentant malarstwa pejzażowego i rodzajowego okresu Młodej Polski. W latach 1869-71 studiował w krakowskiej SSP, a następnie w akademii monachijskiej w pracowni A. Strähubera i G. Raaba. Odbył podróże artystyczne po Europie, a w 1885 r. wybrał się w podróż dookoła świata, odwiedzając miejsca takie jak: Marsylia, Cejlon, Singapur, Hong-Kong, Jokohama, San Francisco. W następnym roku został zaproszony przez cesarza Wilhelma II, poznanego podczas polowania u R adziwiłłów w N ieświeżu, do Berlina gdzie spędził 10 lat malując sceny myśliwskie dla cesarza i dworu. W 1895 r. objął stanowisko dyrektora krakowskiej SSP i dokonał w niej gruntownej reformy programu nauczania. Od 1905 r. pełnił funkcję rektora uczelni. W latach 1919-21 mieszkał w T oruniu, gdzie założył Konfraternię Artystów. Swoje prace pokazywał regularnie od 1874 r. w krakowskim TPSP, gdzie w 1925 r. odbyła się retrospektywna prezentacja jego twórczości. Wystawiał w warszawskich salonach Krywulta i Garlińskiego. Indywidualne wystawy artysty odbyły się w W arszawie, Poznaniu, Krakowie, Lwowie i za granicą, m.in. w P aryżu, Chicago, wielokrotnie w Berlinie, Monachium, Wiedniu, Wenecji i R zymie. Był odznaczany złotymi medalami na międzynarodowych ekspozycjach w Berlinie, Monachium i D reźnie oraz Wstęgą Komandorii Orderu Polonia Restituta. Malował pejzaże z L itwy, Polesia, podgórza Beskidu Śląskiego, widoki starego Krakowa. Największą popularność przyniosły mu pejzaże zimowe, szczególnie te przedstawiające zakola rzeczne. Wirtuozeria, wrażliwość na kolor, umiejętność oddania najsubtelniejszych odmian barwy i światła pozwalają zaliczyć go do najwybitniejszych artystów polskich.