U WODOPOJU 1872 r.

Jeden z najwybitniejszych polskich pejzażystów połowy XIX w. Naukę malarstwa rozpoczął u F. Kostrzewskiego i kontynuował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u pejzażysty Ch. Breslauera, a także prywatnie u J. Kossaka. Podczas pobytu w Warszawie związany był z Grupą Marcina Olszyńskiego. Początkowo pod wpływem malarstwa Kostrzewskiego i Breslauera tworzył idealistyczne i nastrojowe pejzaże. W 1860 r. otrzymał stypendium na wyjazd do Paryża, gdzie osiadł na stałe poza pobytami w kraju w roku 1866 i 1868 r. We Francji malował pejzaże ze stron rodzinnych przywoływane z pamięci lub na podstawie nadsyłanych z kraju fotografii. Związał się z grupą malarzy plenerzystów, tworzących w okolicach Fontainebleau, stąd określa się go mianem "polskiego barbizończyka". W jego twórczości z tego okresu widoczne są również wpływy XVII-wiecznego holenderskiego malarstwa pejzażowego.
Obraz U wodopoju motywem skupiska rozłożystych drzew nad taflą leśnego jeziora nawiązuje do obrazów Jezioro w lesie z 1868 r. w MNW, Bydło schodzące do wodopoju z 1876 r. w MN w Krakowie. W jego twórczości częstym motywem były charakterystyczne elementy swojskiego pejzażu jak wiejskie kościółki, kryte gontem chaty, a także charakterystyczny dla barbizończyków motyw bydła.
Prezentowana praca, utrzymana w ciepłym zielono-złocistym kolorycie, zwraca uwagę nastrojowością, walorami malarskimi, wyjątkowo uchwyconą subtelną grą światła.