Portret Józefy Sługockiej, 1847 r.

Józef Simmler jeszcze przed wyjazdem do Paryża rozpoczął swą działalność w Warszawie od portretowania członków najbliższej rodziny i przyjaciół. (…) [Obrazy z tego okresu] kontynuują tradycję solidnego mieszczańskiego portretu, wykształconą przez Bonawenturę Dąbrowskiego. Łączy je z namalowanymi później skromne, surowe rozwiązanie kompozycyjne oraz charakterystyczna dla Simmlera elegancja i wyszukany umiar. Modele są przedstawione na neutralnym tle, w tonacji już nie `żółtawoskórzanej`, cechującej pierwsze próby malarskie, a zielonooliwkowej czy srebrzystoszarej, tworzącej złudzenie nieokreślonego wnętrza. Osoby widoczne są w ujęciu do pasa, z reguły na siedząco, ukazane w lekkim zwrocie w lewo lub w prawo, niekiedy frontalnie. Kobiety noszą wytworne, jedwabne, atłasowe bądź aksamitne suknie przybrane koronką, gipiurą, gustowną biżuterię, we włosach mają kwiaty lub złote ozdoby. Na każdym z tych portretów widoczne są ręce. Simmler w ich malowaniu osiągnął nie lada mistrzostwo przysparzające mu sławy. Anatomicznie bezbłędne, w każdym ze skomplikowanych skrótów prawdziwe, stawały się niemal równie ważne jak twarz modela. Tę wydobywał światłem padającym od strony widza, skupiając na niej uwagę. Łagodność oświetlenia modelowała twarz miękko i wydobywała kontury postaci z niebywałą wirtuozerią w wyciąganiu czarnego z czerni czy szarego z szarości. Portrety kobiece zazwyczaj Simmler rozwiązywał w tonacji chłodnej, którą dopełniała stonowana barwność strojów, a męskie - w cieplejszej. Bohaterów swoich niemal zawsze idealizował czy też po prostu upiększał. Był to również wymóg epoki i ówczesnej teorii sztuki. Simmler, jak trafnie napisała Kociatkiewiczówna, przedstawiał swoich bohaterów `z wyrazem zamyślenia graniczącego z marzeniem`. Udoskonalony wizerunek człowieka w wersji Simmlera wyjdzie naprzeciw hasłom krytyki: `Portrety nie są, jak to sobie wielu wyobraża, podrzędnym rodzajem sztuki, bo malarz portretów to nie żaden kopista, reprodukujący wiernie rysy osób, ale jest to malarz obyczajów, wykazujący nam stronę moralną, nauczającą człowieka. Portret prawdziwy to życie, przymioty i wady pojedynczych indywiduów z właściwym ich czasom wyrazem - pisał w 1860 roku na łamach Biblioteki Warszawskiej Ludwik Buszard.