W DRODZE DO EMAUS

Józef Rapacki naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. W roku 1886/87 był studentem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, a następnie kształcił się jeszcze przez dwa lata w Monachium u F. Fehra. Po studiach odbył kilka podróży do Włoch. W latach 1900-07 mieszkał w Krakowie, a od roku 1907 osiadł w Olszance k. Żyrardowa. Wiele wystawiał. Na Powszechnej Wystawie we Lwowie w 1894 r. za swoją pracę otrzymał srebrny medal a w roku 1900 został odznaczony dyplomem honorowym na Światowej wystawie w Paryżu. Najchętniej malował, utrzymane w konwencji realistycznej, nastrojowe, pejzaże. Ulubione motywy - zasnute mgłą lasy, zagajniki brzozowe porosłe liliowym wrzosem, rozjeżdżone koleinami wozów, podmokłe drogi, jesienne, puste pola - powracały w jego twórczości wielokrotnie. Ponadto malował także sceny rodzajowe, często odbywające się w pejzażu i portrety. Współpracował jako ilustrator z warszawskimi pismami: Tygodnikiem Ilustrowanym, Wędrowcem, Światem.

"A oto dwaj z nich tegóż dnia szli do miasteczka, które było na
sześćdziesiąt stajów od Jeruzalem, na imię Emmaus.(...) I stało
się, gdy rozmawiali i społu się pytali, i sam Jezus
pryzybliżywszy się szedł z nimi."

Ewangelia według Łukasza
Rozdział XXIV, 13-15

Obraz Rapackiego - szczególna, alegoryczna ilustracja ewangelicznego tekstu, gdzie jednym z uczniów uczynił malarz postać sobie współczesną (autoportret?) - można odczytywać jako wyraz wiecznej tęsknoty człowieka do Boga.