Martwa natura z piecem, 1954

Artysta rzeźbiarz, malarz, poeta, profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, należał do najbardziej znanych przedstawicieli polskiej rzeźby lat powojennych. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskując w 1952 dyplom w pracowni prof. X. Dunikowskiego. Od debiutu na wystawie plastyki krakowskiego okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków w 1952 aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym, poprzez udział w kilkuset wystawach sztuki polskiej w większości krajów Europy, Azji i Ameryce. Uczestniczył również w wielu konkursach na projekty rzeźb i pomników. Należał do grup artystycznych: MARG i Art International. W latach 1952-1983 był członkiem ZPAP; od 1983 członkiem Związku Artystów Rzeźbiarzy. W latach 1952 - 1989 pełnił funkcję rzeczoznawcy Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw rzeźby. Niezwykle ceniony jako dydaktyk, od 1961 był związany pracą pedagogiczną z Politechniką Krakowską (Wydział Architektury) oraz Akademią Sztuk Pięknych w Krakowie (Wydział Form Przemysłowych i Wydział Architektury Wnętrz). Swoim zaangażowaniem i wielkim poświęceniem wychował liczne grono artystów rzeźbiarzy, projektantów i designerów obecnie aktywnie uczestniczących w budowie Polskiej Kultury. Wiele z Jego prac rzeźbiarskich należy do sztuki inspirowanej twórczością ludowych snycerzy i nurtem nowego realizmu, kierunku zafascynowanego potoczną rzeczywistością. W innych pracach rzeźbiarskich Artysty widoczne są także inspiracje abstrakcją organiczną i geometryczną. Wszystkie one noszą ślady pokoleniowych rozważań o człowieku i jego kondycji wyrażonych pełną gamą różnorodnych środków, jakimi Artysta operował mistrzowsko.