Kompozycja, 1958

Studia odbył w l. 1918-24 w krakowskiej ASP pod kierunkiem S. Dębickiego, J. Malczewskiego, I. Pieńkowskiego, W. Jarockiego i J. Pankiewicza. Współorganizował imprezy artystyczne służące zbieraniu pieniędzy na wyjazd do Paryża grupy uczniów Pankiewicza zwanej Komitetem Paryskim. Od 1924 przebywał w gronie kapistów w Paryżu; uczestniczył w wystawie grupy w Galerie Zak (1930) i we wspólnym pokazie w Galerie Moos w Genewie (1931). Po powrocie do Polski w 1931 współpracował z "Głosem Plastyków", pismem propagującym estetykę koloryzmu. W 1932 stał się animatorem eksperymentalnego teatru Cricot, dla którego napisał kilka sztuk. W l. 1934-37 pracował nad plafonami w katedrze wawelskiej. W czasie II wojny światowej dostał się poprzez Rumunię do Armii Polskiej, z którą przeszedł szlak bojowy pod Monte Cassino. Po wojnie pozostał we Włoszech. W 1945 zorganizował w Rzymie wraz z dawnym futurystą Enrico Prampolinim międzynarodowy "Art Club", zrzeszający artystów różnych kierunków awangardy. Przygotowywał wystawy klubu m.in. w Rzymie, Florencji, Mediolanie, Wenecji i Turynie. W 1950 przeniósł się wraz z żoną, Marią Sperling, do Nicei, gdzie założył warsztat tkacki; wspólnie z żoną projektował tkaniny, tkał dywany i makaty o abstrakcyjnych wzorach i eksponował je w Nicei i Paryżu. W okresie kapistowskim Jarema koncentrował się na kolorystycznej kompozycji obrazu, uwydatniał jakości materii malarskiej i płaszczyzny płótna. Po wojnie malował obrazy abstrakcyjne oparte na ekspresji nasyconych, mocnych barw; operował prostymi formami geometrycznymi zawieszonymi w nieokreślonej przestrzeni, zarysowanymi na płaskim tle lub wzajemnie się przenikającymi. Istotą tych kompozycji była gra planów barwnych, chromatyczne relacje pomiędzy figurą i tłem. Z tego właśnie okresu pochodzi oferowana kompozycja świadcząca o awangardowym rodowodzie sztuki Jaremy.