W podróży , 1878 r.

Paryski okres twórczości Chełmońskiego był szczęśliwy nie tylko ze względu na finansowy (ceny jego obrazów wahały się od 8 do 40 tysięcy franków) sukces artysty. We Francji realistyczna i bardzo ekspresyjna formuła sztuki Chełmońskiego okazała się współgrać z aktualnymi trendami malarskimi. Artysta zostawił więc za sobą kilkuletnie utarczki z polską krytyką i skupił się na pracy twórczej. W Paryżu malował przede wszystkim "egzotyczne" kresowe tematy: typy chłopskie i szlacheckie oraz pędzące wśród tumanów kurzu czy po błotnistych drogach konie. Monumentalne kompozycje Chełmońskiego trafiły w gusta kolekcjonerów amerykańskich. Znalazły również uznanie w oczach krytyków nad Sekwaną i nad Wisłą. Nie udało się jednak zadowolić wszystkich: "Babie lato" z 1875 roku wywołało w Warszawie skandal, a Bolesław Prus, obojętny na paryskie mody, ironizował w "Kurierze Warszawskim": "Weź czterokątne płótno, górną część zamaż berlinblauem, dolną ekstraktem z brudnej ścierki, a będziesz miał krajobraz à la Chełmoński. Osadź w nich chłopa tyłem do publiczności, parę figlujących psów, pociągnij to wszystko lekkim werniksem olbrzymiego talentu, a będziesz mieć noc letnią" (B. Prus, Kronika tygodniowa, "Kurier Warszawski", 1875, nr 247). Oprócz wielkoformatowych obrazów Chełmoński tworzył w Paryżu ilustracje dla popularnych czasopism, m.in. "Le Monde illustré". Wiadomo, że paryska pracownia artysty była bardzo obszerna i dobrze wyposażona. W atelier znajdowały się nawet modele końskie i manekiny. Chełmoński w Paryżu, podobnie jak Brandt w Monachium, prowadził atelier otwarte i chętnie przyjmował gości. Prezentowany obraz powstał w czasie największej prosperity Chełmońskiego i zdradza liczne pokrewieństwa z innymi kompozycjami z tego okresu. Diagonalna kompozycja obrazu znajduje wiele analogii w pracach powstałych po 1876 roku. Również motywy obrazu: zimowa pora, sanie, postaci posesora i furmana, zając i charty - odnaleźć można na kilku innych płótnach powstałych w latach 70. Rozhukaną trojkę otacza mistrzowsko malowany pejzaż. Aż po horyzont rozciąga się białobłękitny śnieg, ponad nim widać pochmurne wieczorne niebo ożywione subtelną, złotawą poświatą. Całość malowana jest swobodnie i zamaszyście. Chełmoński rezygnuje w swoim obrazie z akademickiego fini i nie boi się epatować fakturą farby. Wartości malarskie obrazu są czytelne dzięki zawężeniu gamy kolorystycznej do jedynie kilku barw: bieli, czerni, brązu i błękitu.

Był jednym z najwybitniejszych polskich malarzy pejzażystów 2 połowy XIX i początku XX w. Jego pierwszym nauczycielem był ojciec. Studia malarskie rozpoczął w Klasie Rysunkowej w Warszawie (w latach 1867-71) oraz w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W latach 1871-74 studiował w monachijskiej akademii u A. Strähubera i H. Anschütza. W Monachium związany był z polską kolonią artystyczną skupioną wokół J. Brandta i M. Gierymskiego. Był członkiem monachijskiego Kunstvereinu, z którym wystawiał. Malował sceny rodzajowe, pędzące końskie zaprzęgi, krajobrazy. W latach 1875-87 mieszkał w Paryżu. Powrót do kraju w 1889 roku i ponowne zetknięcie się z rodzinną przyrodą wpłynęły na zmianę tematyki obrazów artysty. Malował liryczne, nastrojowe pejzaże i widoki inspirowane krajobrazami Mazowsza, Podola i Ukrainy, które zwiedził podczas podróży w latach 1872 i 1874/75. Utrzymywał bliskie kontakty ze Stanisławem Witkiewiczem i Adamem Chmielowskim, z którymi dzielił wynajmowaną w gmachu Hotelu Europejskiego pracownię. Obrazy artysty można oglądać we wszystkich najważniejszych muzeach w Polsce, są także ozdobą wielu kolekcji prywatnych w Polsce, Europie i Stanach Zjednoczonych