Puszcza litewska, 1907 r.

Ostatni okres życia Chełmoński spędził w Polsce. Był to, przynajmniej od pierwszej dekady XX wieku, czas największego uznania dla jego twórczości. Organizowano mu kolejne wystawy, proszono o przysyłanie swoich znakomitych płócien na pokazy zbiorowe i zapraszano do zasiadania w różnych, szacownych gremiach. Ten intensywny ruch na linii świat - Chełmoński odbywał się (paradoksalnie?) wtedy, kiedy artysta postanowił odsunąć się na bok, zamieszkując w mazowieckiej wsi Kuklówka.
Poznając biografię artysty, można odnieść wrażenie, że to "odosobnienie" (ujęte w cudzysłów, ponieważ nie było radykalne) było przede wszystkim zamieszkaniem blisko przyrody. Tej, którą malował również wtedy, kiedy był oddalony - mieszkając najpierw w Monachium, a potem w Paryżu. Zarzuty, które kierowano wobec jego twórczości, zwłaszcza w czasie pobytu nad Sekwaną, dotyczyły m.in. właśnie oddalenia od tego, co maluje.
Chełmoński po powrocie do kraju najchętniej przedstawiał miejsca puste, rozległe i niezakłócone ludzką obecnością. "Puszcza litewska" to właśnie miejsce, gdzie ludzie nie docierają, toczy się natomiast bujne życie zwierząt i roślin. Prezentowany obraz nie jest zapewne ilustracją do "Pana Tadeusza", warto go jednak przywołać. W czwartej księdze Mickiewicz (dla Chełmońskiego "świętość i prorok") dał wspaniały opis serca puszczy: "Te puszcz stołeczne, ludziom nie znane tajniki / W języku swoim strzelcy zowią: mateczniki" (ks. IV, w. 567-8). To miejsce, gdzie nie ma ludzi (nie docierają tu), a między zwierzętami panuje rajska harmonia. Jest tu bezpiecznie i zwierzę nie powinno opuszczać tego miejsca ("Głupi niedźwiedziu, gdybyś w mateczniku siedział / Nigdy by się o tobie Wojski nie dowiedział", ks. IV, w. 569-70). To, co przedstawione na prezentowanym obrazie, to sytuacja analogiczna, a nie ilustracja. Przywołane fragmenty wskazują na duchowe (i już fizyczne) bytowanie w rejonach, które opisywał w "Panu Tadeuszu" Mickiewicz.


Był jednym z najwybitniejszych polskich malarzy pejzażystów 2 połowy XIX i początku XX w. Jego pierwszym nauczycielem był ojciec. Studia malarskie rozpoczął w Klasie Rysunkowej w Warszawie (w latach 1867 - 1871) oraz w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W latach 1871 - 1874 studiował w monachijskiej akademii u A. Strähubera i H. Anschütza. W Monachium związany był z polską kolonią artystyczną skupioną wokół J. Brandta i M. Gierymskiego. Był członkiem monachijskiego Kunstvereinu, z którym wystawiał. Malował sceny rodzajowe, pędzące końskie zaprzęgi, krajobrazy. W latach 1875 - 87 mieszkał w Paryżu. Powrót do kraju w 1889 roku i ponowne zetknięcie się z rodzinną przyrodą wpłynęły na zmianę tematyki obrazów artysty. Malował liryczne, nastrojowe pejzaże i widoki inspirowane krajobrazami Mazowsza, Podola i Ukrainy, które zwiedził podczas podróży w latach 1872 i 1874/75. Utrzymywał bliskie kontakty ze Stanisławem Witkiewiczem i Adamem Chmielowskim, z którymi dzielił wynajmowaną w gmachu Hotelu Europejskiego pracownię. Obrazy artysty można oglądać we wszystkich najważniejszych muzeach w Polsce, są także ozdobą wielu kolekcji prywatnych w Polsce, Europie i Stanach Zjednoczonych

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.