Zaprzęg, po 1900

Dynamiczna praca Józefa Brandta należy do nurtu malowanych przez niego scen rodzajowych. Przedstawia zaprzęg ciągnięty przez dwa konie w pięknych, połyskujących uprzężach. Woźnica z charakterystycznymi wąsami strzela z bicza jednocześnie trzymając mocno lejce i kontrolując pędzące konie. Na jego twarzy maluje się skupienie, ale w ruchu ciała widać swobodę i pewność siebie. Obok niego siedzi czujnie obserwujący drogę pies rasy beagle. W głębi, ukryty w cieniu narzuty zaprzęgu siedzi kolejny męż czyzna obserwujący przesuwający się krajobraz. Scena połączona z pięknie odmalowanym pejzażem z widoczną z lewej zagrodą i czerwonym dachem, szarobłękitnym niebem, połyskującą, wilgotną drogą, odwołuje się do ziemiańskich stereotypów polowań z psami, sielskiej atmosfery dla podniesienia atrakcyjności pracy.
Oprócz żywiołowości samej sceny zachwyca także spójność w sposobie szybkiego malowania "z pędzla", podkreślająca ruch koni, kolorystyka, gdzie kolory ziemi zestawione są z mocnymi akcentami np. czerwienią koca na wozie i intensywnym błękitem kaftana woźnicy.