Ptaki, które chciały latać, 1979 r.

Wymiar symboliczny stał się istotą sztuki Jonasza Sterna. W tym aspekcie wyraziła się jej wielkość i znaczenie. W sztuce materii odnalazł sposób na przekazanie treści najgłębszych, związanych z własnymi dramatycznymi przeżyciami z okresu wojny, jak też zawarł przesłanie uniwersalne w wymownym dialogu z tematem śmierci i przemijania. Twórczość Sterna dzieli się wyraźnie na dwa okresy. Przełom można wskazać na początku lat sześćdziesiątych. (...) Wkrótce Steni wzbogacał obrazy szkieletami ryb, kawałkami siatek i fragmentami kości. Metodzie asamblażu pozostał wierny już na stałe, aż do śmierci w roku 1988. W okresie między podróżą włoską artysty w końcu 1959 roku a powstaniem obrazu `Dół` (1964) - wymownej metafory ocalenia przed egzekucją, wskazać można okres kształtowania się najbardziej charakterystycznego stylu artysty. (...) W jaki sposób rozpoczął się etap asamblażowy w twórczości Sterna? Piotr Krakowski upatrywał bezpośrednich wpływów Burriego, którego sztukę Stern poznał podczas pobytu we Włoszech. Nowe fascynacje Sterna miały też pewne znaczenie dla członków Grupy Nowohuckiej. Początkowo sceptyczny wobec ich decyzji artystycznych, ostatecznie po przyjeździe z Włoch utwierdził młodszych artystów w podjętej decyzji, sam też uległ urokowi obrazów-przedmiotów...wystarczy tylko myśleć, myśleć językiem malarskim, a malarstwo samo nabierze realnego kształtu. Będzie obecne wszędzie tam, gdzie wyniknie naturalna potrzeba jego uaktywnienia. W jakiej formie? Tego nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Każdy czas stwarza swoją formę i nigdy jej nie wyprzedza" (Piotr Majewski, Malarstwo materii w Polsce jako formuła nowoczesności, Lublin 200, s. 192-195).

Kształcił się prywatnie u Pawła Gajewskiego, następnie, pod koniec lat 20. w Krakowie - w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej oraz w Akademii Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha, Teodora Axentowicza i Stanisława Kamockiego. W okresie II wojny światowej mieszkał w lwowskim getcie. Działał w konspiracji, uciekał z transportu do obozu zagłady w Bełżcu, uniknął masowego rozstrzelania. W 1945 wrócił do Krakowa i związał się ze środowiskiem skupionym wokół Tadeusza Kantora. Działał w odnowionej po wojnie Grupie Krakowskiej (należał do jej przedwojennych założycieli). Na przestrzeni lat 50. i 70. wykładał malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1958 zajmował się kolażami, do których dołączał rybie szkielety i drobne kości oraz kawałki tkanin; kierował w ten sposób uwagę odbiorców na tematy najważniejsze dla człowieka - śmierci i przemijania.