Martwa natura, 1948 r.

Poszukiwania z kręgu sztuki konstrukcyjno-geometrycznej są charakterystyczne dla twórczości Jonasza Sterna schyłku lat 40. W 1948 r. artysta wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej zorganizowanej przez Tadeusza Kantora oraz Mieczysława Porębskiego w Krakowie. Ekspozycja ta, choć nawiązywała przede wszystkim do krakowskich doświadczeń, stanowiła przegląd twórczości sztuki nowoczesnej ówczesnej Polski i była próbą obrony świata artystycznego przed zacieśniającą się pętlą polityki kulturalnej władz stalinowskich w końcu lat 40. - świata artystycznego, dla którego Jonasz Stern jako współtwórca Grupy Krakowskiej, działającej zarówno przed, jak i po II wojnie światowej, był niewątpliwie jedną z kluczowych postaci. "Przedwojenna Grupa Krakowska - wspominał - wyszła od spraw politycznych. One były przynajmniej dla niektórych z nas, jak choćby dla Lewickiego i dla mnie, wówczas pierwsze. Artystyczne były drugie, dlatego musiały być do politycznych adekwatne". Nie mieli żadnego wyznaczonego programu, o artystycznych patronach Grupy malarz pisał po latach: "Byliśmy zahipnotyzowani ich malarstwem - poetyką Chagalla, dramatycznością Picassa, porządkiem Légera, ostrością polityczną Grosza, charakterem i formą nowoczesnego teatru Piscatora. Jeśli chodzi o polskich artystów, szczególnie zainteresowały nas idee Szczuki, teoria widzenia Strzemińskiego, koncepcje architektoniczne Syrkusów, malarstwo Stażewskiego. Często bywał w Krakowie Leon Chwistek (...). Nasza praca artystyczna rozwinęła się w klimacie idei tych artystów, często bardzo różniących się od siebie, ale torujących drogę nowej wizji świata i związanych z postępowym ruchem społecznym". W trakcie drugiej wojny światowej artysta był uwięziony w lwowskim getcie. Wieziony przez Niemców wraz z innymi Żydami do obozu zagłady w Bełżcu zbiegł z transportu. Kilka dni później udało mu się przeżyć zbiorową egzekucję. Ukrywał się do końca wojny. Po zakończeniu okupacji artysta powrócił do Krakowa i związał się z Grupą Młodych Plastyków, a następnie z tzw. Drugą Grupą Krakowską. Uprawiał malarstwo sztalugowe i grafikę. W powojennej twórczości początkowo zwrócił się ku abstrakcji, w której aluzyjnie nawiązywał do form świata rzeczywistego. Uważał, jak inni młodzi twórcy tego okresu wywodzący się z przedwojennej lewicy, że tylko awangarda "kontynuująca swój tradycyjny dialog z myślą postępową jest w stanie sprostać nowej, społecznej roli sztuki, a jedynym językiem wyrażającym przełomowy charakter nowej rzeczywistości może być język form nowoczesnych" (Krystyna Czerni). Janusz Bogucki pisał o ich charakterze, że tak u Sterna, jak u Jaremianki i Tadeusza Kantora polegają "(...) na przesuwaniu się od form abstrakcyjnych ku organicznym, przy czym w treści uczuciowej obrazów radość pięknej konstrukcji ustępuje po części miejsca motywom grozy i cierpienia. W kompozycjach olejnych Stern pozostaje [jednak] stosunkowo najbardziej wierny problemom konstrukcyjnym".

Kształcił się prywatnie u Pawła Gajewskiego, następnie, pod koniec lat 20. w Krakowie - w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej oraz w Akademii Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha, Teodora Axentowicza i Stanisława Kamockiego. W okresie II wojny światowej mieszkał w lwowskim getcie. Działał w konspiracji, uciekał z transportu do obozu zagłady w Bełżcu, uniknął masowego rozstrzelania. W 1945 wrócił do Krakowa i związał się ze środowiskiem skupionym wokół Tadeusza Kantora. Działał w odnowionej po wojnie Grupie Krakowskiej (należał do jej przedwojennych założycieli). Na przestrzeni lat 50. i 70. wykładał malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1958 zajmował się kolażami, do których dołączał rybie szkielety i drobne kości oraz kawałki tkanin; kierował w ten sposób uwagę odbiorców na tematy najważniejsze dla człowieka - śmierci i przemijania.