Krajobraz II, lata 70. XX w. r.

W prezentowanej pracy, Jonasz Stern zestawił ze sobą dwie abstrakcyjne formy, które flankują asamblażowy układ kości, piór i kłosów. Całość została niejako zatopiona w jasnofioletowej i błękitnej poświacie ze złotymi przebłyskami, co nawiązuje do tak często obecnego w pracach artysty motywu słońca. Przejmująco pisała o tym Anna Markowska: "Obraz słońca, który pojawia się u Sterna, jest obrazem najdroższym jego sercu. To ono towarzyszy mu w czasie egzekucji, a świadomość, że ogląda je po raz ostatni, jest nie do pojęcia. Kiedy strzelano do niego w piękny czerwcowy dzień 1943 roku, świeciło słońce. Także wcześniej, gdy oglądał idące na śmierć nagie kobiety. I kiedy strzelano do dzieci, słońce rozświetlało im drogę. To piękne, łagodne słońce w momencie terroru i przemocy, w czasie gdy do dołu obsuwali się konający ludzie, cierpiący w agonii i zupełnie martwi… przeobraziło się w potwora. Rozpaliło zło w niemieckich oprawcach, poraziło ich szaleństwem. Upiorna żarząca głowa skąpana była we krwi. O zgniłym słońcu pisał Georges Bataille w odniesieniu do malarstwa Pabla Picassa. Hiszpański artysta znał oba, przeciwstawne słońca - wysublimowane słońce południa i to upiorne, w świetle którego człowiek zarzyna byka, by złożyć go w ofierze bogu Mitrze. (…) Ohydne zgniłe słońce pojawia się także u Sterna w 'Krajobrazie milczenia' z 1985 roku. Ma okrągłą twarz, wielką i obrzmiałą, całą w kościanych wypryskach. To ją widział na niebie w czerwcowy dzień, gdy tuż przed nim jakiś chłopak uciekał i zastrzelono go tak, że z głowy leciały strzępy. Głowa chłopca i głowa słońca były na moment w jednej linii, a potem jedna z nich rozprysła się jak czerwony wulkan. Niemcy byli wtedy pijani. Dano im wino na przydział, by się łatwiej uporali z zastrzeleniem prawie pięciu tysięcy ludzi. Na wzgórzu, w słońcu, połyskiwało wiele butelek po alkoholu. 'Stałem nagi, wyschnięty. Wnet się stanie. Widzę jeszcze, ale nikt mnie więcej nie zobaczy, a ja też więcej słońca nie zobaczę'" (Anna Markowska, Język Neuera. O twórczości Jonasza Sterna, Cieszyn 1998, s. 17-18).

Kształcił się prywatnie u Pawła Gajewskiego, następnie, pod koniec lat 20. w Krakowie - w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej oraz w Akademii Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha, Teodora Axentowicza i Stanisława Kamockiego. W okresie II wojny światowej mieszkał w lwowskim gettcie. Działał w konspiracji, uciekał z transportu do obozu zagłady w Bełżcu, uniknął masowego rozstrzelania. W 1945 wrócił do Krakowa i związał się ze środowiskiem skupionym wokół Tadeusza Kantora. Działał w odnowionej po wojnie Grupie Krakowskiej (należał do jej przedwojennych założycieli). Na przestrzeni lat 50. i 70. wykładał malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1958 zajmował się kolażami, do których dołączał rybie szkielety i drobne kości oraz kawałki tkanin; kierował w ten sposób uwagę odbiorców na tematy najważniejsze dla człowieka - śmierci i przemijania.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.