Popiersie nagiej kobiety z podniesionymi ramionami

"Z malarstwem Weingarta zetknąłem się po raz pierwszy sześć lat temu w Paryżu. Niewiele to lat, a jednak dla młodego artysty okres to bardzo duży. Poznałem Weingarta jeszcze w tym czasie, kiedy słynna »Rotonda« nie była rozszerzona, kiedy cafe du Dome zaczynała dopiero przyciągać swoich gości, kiedy do Jockeya chodzili artyści i literaci i nikomu się nie śniło o La Coupole. Fakty to niby błahe, kto jednak żył na Montparnassie, wie, że posiadają one jednak znaczenie historyczne. Na tych kilkuset metrach kwadratowych przeciętych bulwarami (…) obrała sobie siedlisko Sztuka, która dała ludzkości nowe spojrzenie na świat (…). Michał Weinziher, Weingart . Z powodu wystawy
w Żyd. Tow . Krzew . Sztuk Pięknych , "Nasz Przegląd ", 1932, nr 80, s. 8

Studiował w Kunstgewerbeschule w Weimarze i w akademii w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej mieszkał w Drohobyczu, później we Lwowie. Od 1923 r. uczęszczał do pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1925 r. osiadł w Paryżu. W 1942 r. został internowany przez Niemców w obozie w Pithiviers, potem deportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zginął. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych (1927, 1928, 1929, 1930), Jesiennym (1925) i Tuileries (1928, 1929, 1930). W 1929 r. wziął udział w ekspozycji sztuki polskiej w Galerie Bonaparte. Indywidualną wystawę artysty zorganizowało w 1932 r. Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie. Malował martwe natury, pejzaże, akty i sceny we wnętrzach. Formę traktował ekspresyjnie, wydobywał ją dynamicznymi ruchami pędzla i podkreślał konturem.