Dziewczynka na krześle

Jego sztuka formowała się początkowo w inspirującym kontakcie z twórczością artystów wiedeńskich (...) oraz innych lwowskich artystów jego pokolenia, reprezentujących zbliżone stylistycznie tendencje. Zaczynał od aktów, portretów i mizerabilistycznych studiów dzieci. W jego twórczości portretowej krytyka dostrzegała elementy pokrewne wizerunkom malowanym przez Leopolda Gottlieba (również pochodzącego z Drohobycza), przede wszystkim deformację figury ludzkiej, ekspresję rąk, sugestywny język ciała i gestu, psychologiczną wnikliwość, operowanie dużymi płaszczyznami plam barwnych, obwiedzionych wyraźnym konturem. (...) [W latach 30.] malował gwałtownie, jakby w pośpiechu, rozwijając swój szkicowy styl. Nakładał farbę gęsto, zdecydowanymi, szerokimi uderzeniami, często zmieniał kierunek duktu pędzla, kształtując tym samym bogatą fakturę obrazu. Niuanse walorowe ustępowały miejsca wyrazistym kontrastom barwnym. Przeważały czerwienie i oranże przeciwstawiane błękitom i przełamanym bielom. Artur Tanikowski

Studiował w Kunstgewerbeschule w Weimarze i w akademii w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej mieszkał w Drohobyczu, później we Lwowie. Od 1923 roku uczęszczał do pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1925 roku osiadł w Paryżu. W 1942 roku został internowany przez Niemców w obozie w Pithiviers, potem deportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zginął. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych (1927, 1928, 1929, 1930), Jesiennym (1925) i Tuileries (1928, 1929, 1930). W 1929 r. wziął udział w ekspozycji sztuki polskiej w Galerie Bonaparte. Indywidualną wystawę artysty zorganizowało w 1932 Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych w Warszawie. Malował martwe natury, pejzaże, akty i sceny we wnętrzach. Formę traktował ekspresyjnie, wydobywał ją dynamicznymi ruchami pędzla i podkreślał konturem.