Człowiek i światło, 1956

Studia artystyczne odbył w latach 1946-51 w krakowskiej ASP. W okresie tym utrzymywał bliskie kontakty z artystami z kręgu Grupy Krakowskiej. W 1959 związał się z międzynarodowym ruchem Phases. Wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej, jaka odbyła się w Krakowie w 1948, a w 1955 uczestniczył w kolejnej manifestacji powojennej awangardy w warszawskim Arsenale. W 1986 został uhonorowany niezależną Nagrodą im. Jana Cybisa. Zasadniczy wpływ na ukształtowanie się twórczej postawy Tchórzewskiego wywarła poetyka surrealizmu. Nadrealna fantastyka przejawiła się już w figuratywnej, wczesnej fazie twórczości artysty, który w swych obrazach wpisywał ludzkie postacie w wyimaginowane pejzaże. Artysta podejmował też eksperymenty technologiczne, wzbogacał i różnicował fakturę obrazów, wykorzystując m.in. efekty schnięcia grubo nałożonej warstwy farb.
Prezentowana kompozycja wpisuje się w słowa samego artysty, który powiedział, że "rolą malarza jest wywołać życie, przemienić bierną materię plastyczną w pulsujący życiem organizm. Jest w tym coś z pierwotnego procesu rozniecania ognia, kiedy z dwu zimnych, martwych polan drzewa tryskała iskra, powstawał żywioł". "Człowiek i światło" to zatem dzieło wybitne, w którym artysta realizuje swoją wizję sztuki, operuje formami bliskimi abstrakcji, tworząc świat tajemniczy i wysublimowany.
Obraz reprodukowany: Mistrzowie malarstwa współczesnego – Jerzy Tchórzewski, Poznań 2001; okładka oraz ilustracja nr 1, s.7