Bunt, 1976 r.

Prezentowana praca autorstwa Jerzego Zielińskiego "Jurrego" należy do serii bardzo oszczędnych w środkach i wyrazie kompozycji, operujących kolorystyką zredukowaną do czerwieni, błękitu i bieli. Ich wspólnym elementem jest znak ust. Jerzy Zieliński to jedna z artystycznych legend Warszawy lat 60. i 70. Był nie tylko malarzem, lecz także poetą - pozostawił po sobie krótkie refleksyjne teksty i poetyckie wyznania, które dotyczyły spraw egzystencjalnych i sztuki, z wymownym wersetem: "Pomówiony, obronię się malarstwem". Mówił o sobie "Jurry - Polska B". Urodził się w niewielkiej miejscowości w okolicy Paradyża. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach w Warszawie w wieku 37 lat, w roku 1980.
W latach 60. był studentem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1962-68). Najpierw studiował rzeźbę u Alfreda Jesiona, a następnie malarstwo w pracowniach Jana Wodyńskiego i Jana Cybisa. Od 1971 roku kształcił się również w zakresie scenografii. Jeszcze przedtem, w 1965 roku, wraz z przyjacielem i kolegą z pracowni - Janem Dobkowskim - założył grupę plastyczną Neo-Neo-Neo. Pierwsze publiczne wystąpienie miało miejsce w 1967 roku.
Gdy "Jurry" opuszczał warszawską ASP rok później, był u szczytu sławy. Miał za sobą głośny debiut z Neo-Neo-Neo, który nosił znamiona rewolucji. "Jurry" i "Dobson" we dwóch proklamowali w Polsce sztukę inspirowaną pop-artem, wyrażającą się w płaskich biologicznych formach rysowanych dekoracyjną linią. Było to wyrazem buntu, ale i zachwytu. Porównywane z różnymi stylistykami lat 60. i 70. obrazy "Jurrego" stanowią swoistą mozaikę tendencji, które przeżywały renesans w tym okresie - poza zachodnim pop-artem, także tak zwana polska szkoła plakatu i secesja. Aczkolwiek niezwykłość malarstwa "Jurrego" polegała przede wszystkim na oscylowaniu pomiędzy uniwersalnym znaczeniem użytych symboli a ich ideologicznym i politycznym odniesieniem. Artysta otwarcie kontestował system PRL, wskazując na jego paradoksy i wynikające z nich dylematy. Sięganie po zużyte przez oficjalną propagandę symbole miało na celu aktywizację odbiorcy, który musiał zrekonstruować znane sobie znaczenia.
Artystyczną strategią "Jurrego" była ironia, czego doskonałym przykładem jest użycie znaku ust. Popularny w kulturze lat 60. i 70. wzór pojawiał się w twórczości Andy’ego Warhola czy Toma Wesselmanna. Funkcjonował też w kulturze masowej, czego wyrazem była słynna okładka płyty zespołu The Rolling Stones zaprojektowana przez Johna Pasche’a. Usta pojawiają się też u Zielińskiego, przybierając przeróżne formy.
Śmiało można stwierdzić, że estetyka obrazów Zielińskiego wiele zawdzięcza popkulturze amerykańskiej, ale nie zawdzięcza jej wszystkiego. W swoim przekazie, "Jurry" wykracza poza erotyczno-zmysłowe konotacje twórców amerykańskich. Jego usta są raczej wyrazem rozmaitych emocji i obaw, które towarzyszyły życiu w totalitarnym ustroju. Usta wyposażone w kły, ociekające jadem, opatrzone zakazem wjazdu, zasznurowane - to symbole zarówno katów, jak i ofiar komunizmu. Ironiczne komentarze nie dotyczyły tylko polityki, lecz także symboli narodowych, patosu ojczystych barw, schematu mapy Polski, znaków historii i tradycji. Niezgodzie na źle urządzony świat dają wyraz grafy płomieni, monety, cyferblatu zegara, seksu, nagiej dziewczyny, drapieżnego ptaka, butów, drogi, kwiatów, kropel krwi albo ognia, ostrych narzędzi w rodzaju nożyc, obcęgów, świdra, klucza francuskiego, a także nieba i odlotu. Część ikonografii "Jurrego" pochodzi z katechizmu katolickiego - kajdany, krzyż, trąba, proporzec, kula ziemska, gwóźdź, kraty. Nadaje jego malarstwu egzotycznego posmaku.
Można przypuścić, że długofalową strategią Zielińskiego było stworzenie nowego języka malarskiego, który stanowiłby opozycję dla skompromitowanej formuły tamtych czasów. Zarówno formuła socjalistycznego realizmu, jak i uświęcona, do obłędu apolityczna - przez co kojarzona z eskapizmem - abstrakcja, dla artystów rewolucji 1968 roku nie były wystarczające. "Jurry", tworząc w okresie dobrobytu czasów Gierka, odcinał się od ówczesnego oportunizmu, który dotknął elity artystyczne i intelektualne, zawsze pozostając w opozycji - nawet w obliczu własnej sławy.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.