Wiosna, 1966 r.

"Obrazy Nowosielskiego nabrały ostatnio szczególnej lapidarności. Akt powiększony, jakby przekraczający ramy obrazu, namalowany jakżeż prosto i z wielkim wyrafinowaniem zarazem. To sztuka o wymowie erotycznej, a równocześnie kontemplacyjna w swej od malarstwa ikonowego przejętej, ale bardzo współczesnej formie".
Maciej Gutowski, Wiadomości plastyczne, Grupa Krakowska (ciąg dalszy), "Dziennik Polski", nr 274, 18.09.1968

Zagadkowy mariaż motywów abstrakcyjnych i figuratywnych daje się wyśledzić w sztuce Nowosielskiego właściwie od początku jego kariery. Już w latach 50. artysta eksperymentował z syntetyzacją i geometryzacją form. Początkowo polem tych poszukiwań były pejzaże, martwe natury i kompozycje pomyślane z góry jako abstrakcyjne. Akty istniejące na granicy figuracji pojawiają się dopiero w końcu lat 50. Prezentowana kompozycja "Wiosna" z 1966 roku jest reprezentatywnym przykładem takiej pracy. Modelka jest pozbawiona indywidualnych cech. Ciało o odrealnionym kolorze wygięto w kształt litery U, tak, że tworzy rodzaj ramy dla czarnego tła. Centrum obrazu Nowosielskiego stanowi pustka ujęta w geometryczne, ascetyczne formy. Taki układ kompozycji budzi skojarzenie z ikoniczną pracą Nowosielskiego - "Toaletą" z 1959 roku (Muzeum Narodowe w Warszawie), której centrum stanowi pusta rubinowa ściana zamknięta z jednej strony ciałem modelki, z drugiej toaletką. "Wiosna" doprowadza zarysowany wtedy układ form do szczytowego punktu. Artysta stworzył swój obraz, posługując się powściągliwym, minimalistycznym układem brył i stonowaną kolorystyką. Oszczędność i umiar sprawiły, że malarstwo artysty często porównywano z wyważoną abstrakcją geometryczną. Jerzy Stajuda pisał: "Trudna jest do wyjaśnienia sprawa `abstrakcyjnych` obrazów Nowosielskiego. Wydaje się, że jest w nich coś więcej niż konstrukcja, jakiś czynnik orficki, aluzje do harmonii, które nie były wynalezione przez umysł ludzki, lecz z przyzwolenia boskiego zostały objawione Pitagorasowi. Tak czy inaczej rozliczne doświadczenia konstrukcyjne pozwoliły na zbudowanie dzieł karkołomnie trudnych, gdzie na jednej płaszczyźnie koegzystuje kilka obrazów o różnej treści, tkance, gamach" (J. Stajuda, Nowosielski, "Współczesność" nr 8, 16-31 1963).

Prezentowany obraz powstał w krakowskiej pracowni artysty. Nowosielski we wrześniu 1962 roku wrócił razem z żoną do miasta z Łodzi. W październiku 1962 roku miał rozpocząć pracę pedagogiczną na krakowskiej ASP. Zamieszkał w domu wybudowanym przez swoich rodziców w latach 50. przy ulicy Narzymskiego. Tam też urządził pracownię. W ciągu kilku kolejnych lat współpracował ściśle z Grupą Krakowską. Razem z jej członkami wystawiał regularnie w Galerii Krzysztofory. Jego prace eksponowano w tym okresie także w Warszawie, Łodzi, Berlinie, Paryżu, Londynie, Mediolanie, Tel Awiwie i Essen.