Pejzaż z Jarosławia, 1971

Studia artystyczne rozpoczął w 1940 r. w Kunstgewerbeschule w Krakowie. W 1942 r. zgłębiał tajniki malowania ikon w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem. W Krakowie związany był z kręgiem artystów, którzy utworzyli po wojnie Grupę Krakowską. W latach 1945-47 kontynuował naukę w ASP w pracowni E. Eibischa. W okresie 1947-50 pracował jako asystent T. Kantora w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Krakowie. Na przełomie 1948/49 wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej prezentując obrazy przynależne do nurtu abstrakcji geometrycznej. W okresie socrealizmu zajmował się scenografią oraz malarstwem monumentalnym dekorując cerkwie i kościoły. W 1955 r. odbyła się w Łodzi pierwsza indywidualna prezentacja prac artysty; w 1956 r. Nowosielski reprezentował Polskę na XXVIII Biennale w Wenecji. W latach 1957-62 piastował funkcję profesora w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Następnie podjął pracę dydaktyczną w macierzystej uczelni, którą kontynuował do 1993 r. Od 1976 r. zajmował się malarstwem monumentalnym wykonując m.in. malowidła ścienne, stacje Drogi Krzyżowej i projekty witraży w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą. W drugiej połowie lat 50. ukształtowała się znamienna dla Nowosielskiego stylistyka zakorzeniona w konwencjach malarstwa bizantyjskiego, odzwierciedlająca kanony malarstwa sakralnego Obrządku Wschodniego i wczesnego renesansu włoskiego. Artysta wypracował oryginalną formułę przedstawiania aktów, scen figuralnych we wnętrzu i pejzaży.
Datowany na 1971 r. pejzaż z motywem prawosławnej cerkiewki antycypuje swą stylistyką serię niemal pointylistycznie malowanych krajobrazów z drugiej połowy lat 1980. (por. "Jerzy Nowosielski", Galeria Starmach, Fundacja Nowosielskich, 2003, s. 434-437). Rozbicie plamy barwnej na drobne uderzenia pędzla jest szczególnie uderzające w szerokim pasie zieleni, nad którym wyrastają dachy, wieże i kopuła kościelnej architektury. Typowa dla kompozycji Nowosielskiego jest natomiast streficzna budowa przestrzeni obrazowej o wertykalnie spiętrzonych planach. Charakterystyczne są także ceglaste czerwienie i nasycone oranże zderzone z chłodną zielenią i tonami błękitu. Sylweta cerkwi o pobielonych murach staje się tu plastycznym ekwiwalentem duchowego pierwiastka przenikającego Naturę, urasta do rangi symbolu jedności wszechświata.