MONOGRAFIA DZIEWCZYNY, 1968 r.

Obraz reprodukowany na obwolucie książki: J. Madeyski, Jerzy Nowosielski, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1974 r.

Jerzy Nowosielski naukę rozpoczął w czasie okupacji niemieckiej (1940) w Kunstgewerbeschule w Krakowie. Po dwóch latach zrezygnował i przez rok przebywał w Ławrze św. Jana Chrzciciela pod Lwowem gdzie uczył się malowania ikon. Pobyt ten wywarł znaczący wpływ na jego późniejszą twórczość. W roku 1943 powrócił do Krakowa i związał się z kręgiem Grupy Krakowskiej. Po wojnie podjął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni E. Eibischa (1945-47). Zaczął wówczas wystawiać swoje prace m. in. zaprezentował obrazy utrzymane w stylu abstrakcji geometrycznej na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej (1948). W latach socrealizmu nie wystawiał i zajął się malowaniem cerkwi i kościołów oraz scenografią. Pierwsza wystawa indywidualna artysty odbyła się w roku 1955 w Łodzi. Tam też rozpoczął pracę jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (1957-62) a następnie, od roku 1961, w krakowskiej Akademii gdzie uczył aż do emerytury (1993). Maluje akty, sceny figuralne, pejzaże, kompozycje religijne i ikony. Zajmuje się również malarstwem ściennym i projektowaniem witraży (m. in. w kościele Opatrzności Bożej w Wesołej pod Warszawą zrealizował w l. 1976-79 opracowany przez siebie program ikonograficzny dekoracji świątyni).