Martwa Natura, 1987 r.

Jerzy Nowosielski urodził się w 1923 r. w Krakowie. Tuż przed wojną, w latach 1937-39 podróżował do Lwowa, gdzie zapoznał się z bogatą kolekcją ikon oraz zwiedzał Ławrę Poczajowską na Wołyniu. Wrażenia jakie wywarła na nim bizantyńska sztuka sakralna i jej pokłosie w postaci wschodniego malarstwa ikon pozostawiły wyraźny ślad w całej twórczości artysty. Fascynacja ikonami zbiegła się z jego zainteresowaniem sztuką europejską XX wieku. Reminiscencje malarstwa ikon oraz zachodniego surrealizmu widoczne są w całym dorobku artysty. Dzięki temu Nowosielski jest jednym z najbardziej fascynujących polskich artystów, a jego styl jest nie do pomylenia z żadnym innym. Płótna artysty charakteryzują się stosowaniem płaskich barwnych plam obwiedzionych nieskażoną linią ciemnego konturu. Prezentowane obiekty i postacie są syntezą rzeczywistości sprowadzoną do płaskich plam. W jego twórczości widać pewne reminiscencje malarstwa Modiglianiego, podobnego w swojej syntezie rzeczywistości i wrażliwości na kolor. Podobne u obu malarzy jest także lekko surrealizujące oddanie przestrzeni i intymność przedstawień. Do takich surrealizujących, wyciszonych kompozycji należy opisywana „Martwa natura” z 1987 r. Kompozycja jest statyczna i symetryczna. Na drewnianym blacie stołu, zarysowanym jedynie odcieniami brązu, po środku stoi błękitny świecznik. Przedmiot flankują pionowe, wydłużone czerwone wazony z mniejszymi garnkami tej samej barwy. Biała emalia wnętrza wybija się od czerwieni naczyń. Jej biel podkreślona jest czarnym grubym konturem. Tłem dla całej sceny jest zielonkawa ściana z niewielkim wąskim oknem po środku kompozycji. Przedstawiona kompozycja jest wyciszona i mimo, że jej elementy są bardzo proste i niewyszukane, z obrazu wybrzmiewa mistycyzm - niemalże religijny nastrój. Wybrany przez artystę schemat kompozycji kojarzy się z najlepszymi ikonami Rublowa - ich wyciszoną, hieratyczną kompozycją, uproszczonym do granic abstrakcji rysunkiem i harmonijnymi barwami. Prezentowany obraz Nowosielskiego łączy w sobie sacrum i profanum - mistyczną religijność z prozą codziennych przedmiotów. Z pewnością można uznać, że obraz ten z 1987 r. to jedna z najciekawszych martwych natur artysty, gdzie pasja do sztuki ikon, głęboka religijność artysty i umiłowanie życia doczesnego splatają się w jedną harmonijną całość.