Ikona Św. Jana Złotoustego, ok. 1952 r.

Po wybuchu wojny, w 1940 wstąpił najpierw do krakowskiej Kunstgewerbeschule, a dwa lata później zwrócił się do ihumena ławry św. Jana pod Lwowem z prośbą o pozwolenie przyłączenia się do wspólnoty mnichów. W klasztorze malował ikony i studiował swoich poprzedników. Nie został jednak mnichem, podczas malowania polichromii cerkwi w Bolechowie zachorował i musiał wrócić do Krakowa. Niemal jednocześnie zainteresował się europejską sztuką XX wieku, którą początkowo poznawał tylko z reprodukcji. Studia w krakowskiej ASP podjął zaraz po wojnie, jednak dyplom uzyskał eksternistycznie dopiero w 1961. Jego drogę artystyczną kształtowały spotkania z twórcami skupionymi wokół Tadeusza Kantora w Grupie Krakowskiej. W 1946 wziął udział w zbiorowej wystawie Grupy Młodych Plastyków w krakowskim Pałacu Sztuki, poprzedzonej publikacją manifestu "realizmu spotęgowanego" autorstwa Kantora i Porębskiego. Uczestniczył także w "Wystawach Sztuki Nowoczesnej" (I - Kraków, 1948; II, III - Warszawa, 1957, 1959). W 1947 został asystentem Tadeusza Kantora w PWWSP w Krakowie. Po jego zwolnieniu przeniósł się do Łodzi, gdzie w latach 1957-1962 wykładał w tamtejszej WSSP. W 1962 wrócił do Krakowa i rozpoczął pracę na tamtejszej ASP prowadząc pracownię malarstwa. W 1976 uzyskał tytuł profesora. Pracę dydaktyczną kontynuował do 1993.